Hé Albert, wat kijk jij chagrijnig.
„Net weer een afwijzing gehad voor een baan. De zoveelste.”
Het ging toch om hetzelfde werk als je al die jaren gedaan hebt?
„Inderdaad.”
Wat stond er in de afwijzing?
„Dat mijn profiel geen aanknopingspunten bood.”
Tsja Albert, dat is nou typisch een geval van sollicitering.
„Sollicitering? Wat is dat nou weer?”
Sollicitering, zo noem ik een sollicitatie die door het UWV wordt afgedwongen omdat ze anders je uitkering stopzetten. En zo noem ik ook een sollicitatie die uitmondt in een afwijzing terwijl je voldoet aan de eisen.
„Sollicitering, dat is toch geen bestaand Nederlands woord?”
Wie bepaalt dat? Je hebt constatatie en constatering, individualisatie en individualisering. Als Nederlander bepaal ik zelf mijn taal. Sollicitering heeft voor mij precies de juiste gevoelswaarde. En je begrijpt me toch?
„Dus ik leef van een uitkatie? Ik moet de tatie naar de natie zetten? Krijg nou de tatie!”
Ja, ik snap wel dat je boos bent, Albert. Een schrale troost, je zit met heel veel mensen in hetzelfde schuitje.
„Ja ja, omdat er geen banen zijn, noemen ze ons labbekakken. Ik weet niet of je het weet, maar mijn uitkatie loopt tot 2018. Daarna moet ik nog vier jaar werken, tot ik 67 ben. Of nog langer, dat weten we nog niet. Wat gaat er gebeuren als ik in de bijstand kom? Hoe moet dat met mijn koophuis? Verkopen heeft geen zin, want ik heb een aflossingsvrije hypotheek.”
In dat schuitje zitten zoveel mensen dat Den Haag wel met een oplossing móét komen. Dat weten ze daar nog niet, want dat punt ligt voorbij de volgende verkiezingen.
„Jij hebt makkelijk praten, jij bent op tijd 65 geworden en geniet pensioen.”
Zal ik je eens wat verklappen? Ik heb gesolliciteerd.
„Wat? Vertel!”
Nee, dat doe ik nog niet. Maar zodra ik meer weet, ben je de eerste.
„Nee maar, een sollicitatie! Op je ouwe dag. En als je de baan niet krijgt?”
Tsja, dan was het een sollicitering.
