Je kunt allerlei mooie plannetjes bedenken waar de rest van de wereld zich maar naar heeft te schikken, maar zo’n kluizenaarsbenadering wil nog wel eens mislukken. Dus toen mijn eega en ik besloten haar negenjarige neefje Tim te redden van een Russisch weeshuis, polste ik eerst maar eens even de Moskouse ambassade van ons woonland Duitsland.

‘Geachte Duitse ambassade, is het mogelijk om voor die jongen een visum te krijgen en wat is daarvoor nodig?’

Nog diezelfde dag, op dinsdag 16 mei vorig jaar, kreeg ik per mail een antwoord van medewerkster S. Zij schreef, kort samengevat: ja hoor, vraag maar een visum aan, doe de rechterlijke uitspraak erbij waarin staat dat de moeder het ouderlijk gezag kwijt is, dat de tante voogd is geworden en dat de Russische overheid instemt met emigratie van het kind.

Hartelijk welkom dus in Duitsland, concludeerden wij. Op officiële websites melden de Duitsers dat kinderen zich altijd bij hun ouders in Duitsland mogen voegen. De eigen kinderen zonder meer, maar andere familieleden alleen ter vermijding van buitengewone hardheid, waarbij aan het welzijn van het kind groot belang wordt gehecht. In allerlei Duitse wetten staan ook prachtige teksten, bijvoorbeeld dat de overheid niet nodeloos kinderen in tehuizen moet plaatsen.

Een kind verliest zijn moeder. Vind ik behoorlijk hard. In zijn thuisland is er geen familie om hem op te vangen, het weeshuis dreigt. Buitengewoon hard. En waar vraagt het welzijn van het kind om? Dat Tim bij familie blijft, in dit geval zijn tante in Duitsland.

Zes weken wachten we op het visum. Niks. Acht weken. Nog steeds niks. ‘Komt er nog wat van?’, vraag ik aan de ambassade. ‘Nog geen nieuws van de vreemdelingendienst’, luidt het antwoord. Die zit in Kleef en moet toestemming geven. Weer drie weken stilte.

Na elf weken opeens een mail, gericht aan mijn eega. Haar naam is verkeerd gespeld. ‘Jammer genoeg bent u geen EU-burger’, schrijft de ambassade, ‘want u heeft niet de Nederlandse nationaliteit. En dus kan het kind op die grond niet naar Duitsland komen. Afgewezen.’

Hè wat? Dat Nederlandse paspoort hebben we op de ambassade getoond en we hebben een kopie afgegeven. Wel even corrigeren graag.

De ambassade, binnen een uur: ‘Oeps, we trekken ons besluit in. Nieuw besluit: de tante is wel Nederlandse, maar voor een neef gelden de EU-migratieregels niet. Afgewezen.’

En die hardheid dan?

Ambassade: ‘Als een kind naar een weeshuis moet, is dat hard. Dat geldt voor elk kind, niet alleen voor het neefje. Daarom is hier sprake van gewone hardheid, niet van buitengewone hardheid. Gewone hardheid, daar geven we geen visum voor.’

Eerder repte de ambassade met geen woord over die hardheid, niet in mei en niet bij latere contacten. Inmiddels weet ik hoe je het probleem van die hardheid oplost: je verzint onontkoombare mishandeling door een gewelddadig familielid, of ander lijden, bijvoorbeeld geestelijk, klopt op wat deuren in het land van herkomst om zoiets officieel bevestigd te krijgen en voilà – er is sprake van een buitengewone situatie waar alleen jouw kind last van heeft en alle andere niet. Bedrog als sleutel tot westerse barmhartigheid.

Jaren geleden, toen ik nog in de Sovjet-Unie woonde en dat land de eigen burgers verbood naar het buitenland te reizen, voorspelde ik: als Rusland de grenzen ooit opengooit, gooit het Westen ze dicht. Wat ik niet had voorzien, is dat ik er persoonlijk last van zou krijgen. We leven in xenofobe tijden.

Behalve een grote teleurstelling is de visumweigering nog een dure grap ook. Tel advocaatkosten, vliegtickets en gelegaliseerde vertalingen bij elkaar op en je komt uit op duizenden euro’s. Intussen woont mijn eega al sinds 12 mei 2017 in Moskou.

Adopteer het kind maar, suggereert de Duitse ambassade in een opwelling van ruimhartigheid, dan krijg je dat visum wel.

Overbodige aansporing, daar waren we al mee bezig. Ook heb ik voor mezelf een Russische verblijfsvergunning aangevraagd. Tim heeft vandaag nog een gezin nodig. Als we in Duitsland en Nederland niet voor hem mogen zorgen, dan maar in Rusland.

(Wordt  vervolgd)

________________________________

Reageren kan hier.

Organen doneren of niet? In principe mogen mijn onderdelen zonder mij verder, maar ik heb wel een zwarte lijst. Mijn spul mag niet belanden in de lijven van Geert Wilders of Thierry Baudet, om maar eens een paar namen te noemen. En wie zelf geen donor is, moet ook niet in mijn knekelzak kunnen shoppen. Bovendien wil ik niet dat straks iemand over mijn longen gaat roken. Daarvoor heb ik ze niet opgekweekt. Mijn hoornvliezen mag Geert of Thierry wel hebben, misschien dat ze dan met een frissere blik naar de wereld gaan kijken.

Nou loop ik al 68 jaar rond op deze aardkloot, dus de vraag is of ik met mijn weefsels nog iemand een plezier kan doen. Daar bestaan criteria voor. Mijn hart is afgeschreven, dus dat mogen Wilders en Baudet eigenlijk wel hebben, maar een lever en nieren gaan eeuwig mee, dus die krijgt dat tweetal niet. Mijn dunne darm was tot 2000 geldig, dus die is inmiddels alweer achttien jaar over de houdbaarheidsdatum. Uitermate geschikt voor PVV’ers of FvD’ers.

Ik moet trouwens niet aan kanker komen te overlijden, want dan zakt mijn restwaarde algauw tot nul. Ook wie sneeft door aids of hondsdolheid hoeft geen blijf-uit-mijn-lijfverklaring te overleggen.

Wanneer ben je dood genoeg om te worden geoogst? Toch wel een soort van hamvraag. Op het wereldwijde web doen griezelverhalen de ronde over comapatiënten die tegen ieders verwachting in weer bijkwamen en vervolgens gesprekken konden herhalen over stekkers die dokters eruit wilden trekken om organen te scoren. Maar ja, misschien is dit de moderne variant van skeletten in opgegraven kisten wier klauwen in het deksel een wanhopige ontsnappingspoging suggereren. In feite heb je dus de keuze tussen schijndood gekist en schijndood geplukt. In het laatste geval profiteert het algemeen nut, dat dan weer wel.

Even een tussendoortje over comapatiënten. Koning Willem-Alexander kwam bij de troonrede van 2013 op de proppen met de participatiesamenleving. Zijn broer Friso was na anderhalf jaar coma kort tevoren overleden. Zouden de Oranjes dat participatieprincipe in de praktijk hebben gebracht? Friso’s weduwe Mabel had zich eerder een voorstander van orgaandonatie betoond. Als er hoogwaardig prinselijk materiaal naar nieuwe eigenaren is gegaan, heeft dat de openbaarheid in ieder geval niet bereikt. Jammer, gezien de voorbeeldfunctie van dergelijke hooggeplaatsten.

Terug naar volks niveau. Helaas koester ik een licht wantrouwen jegens de medische stand sinds een enthousiast verpleegstertje op de gang van het ziekenhuis waar mijn moeder ooit lag, spontaan euthanasie begon aan te prijzen. De gedachte aan dat voorval laat mij al bijna een kwarteeuw niet los. Komt zoiets vaak voor? Ben ik bij een dokter wel in betrouwbare handen? Wie daaraan twijfelt, vindt orgaandonatie een eng idee.

En wat als jouw dood je gezin in armoede stort? Ik heb een redelijk pensioen, maar mijn Russische eega duikt na mijn verscheiden onder de armoedegrens. Voor mij daarom geen vervroegde dood in de vorm van euthanasie, dus dan worden mijn reserveonderdelen ook weer ouder en waardelozer. Een Drionvergoeding voor mijn toekomstige weduwe wegens gederfde inkomsten mag natuurlijk niet, want dat zou neerkomen op euthanasiesubsidie of orgaanhandel. Doorleven is voor mij de enige optie.

Wedden dat de bedenkers van de orgaandonatiewet aan dit soort dingen niet hebben gedacht? Daar durf ik uw hand voor in het vuur te steken. Niet uw organen, dat zou zonde zijn.

________________________________

Reageren kan hier.