Maandelijks archief: juni 2018

Dwars kind (10)

Deel 1 | Deel 2 |  Deel 3 Deel 4Deel  5Deel  6 | Deel  7 | Deel  8 Deel  9 Deel  10 | Deel  11 |

Wanneer ben je als kind Nederlander? Als ten minste een van je ouders Nederlander is. Of je bent afgeleverd door de ooievaar of de rechter, maakt niet uit. En zo heeft een Russische rechter in april een Nederlander gecreëerd. Hoe? Door ons adoptieverzoek toe te wijzen. Gefeliciteerd, Willy, met je nieuwe onderdaan. Mag ik je even voorstellen: Tim uit Moskou, negen jaar.

Alleen weet Nederland dat nog niet. We moeten ons nog melden bij het loket van een grensgemeente. En allerlei dingen bewijzen. Bijvoorbeeld dat de moeder en haar voorgebakken zoon in dat verre, vreemde land hun ‘gewone verblijfplaats’ hadden. Wat nu, als ten tijde van de adoptie de ouders in Nederland of Duitsland en het kind in Rusland woonden? Dan gaat het feest mooi niet door. Daar heeft de wetgever een stokje voor gestoken. Het is niet de bedoeling dat hele volksstammen met een kinderwens op eigen houtje in den vreemde oeverloos Nederlandertjes gaan zitten creëren.

Nu hadden wij helemaal geen kinderwens. Op opaleeftijd weer vader worden had ik graag overgelaten aan Mick Jagger.  Maar ja, wat doe je als een neefje in een Russisch weeshuis dreigt te belanden omdat er geen ouders meer voorhanden zijn?

Voor het loket waar we gaan aankloppen, maakt dat niet uit. Nobelheid wordt niet beloond. De bureaucraat wil weten of de regeltjes zijn gevolgd en of we dat kunnen bewijzen. En dan mag hij er ook nog iets van vinden: ja, het klopt of nee, het klopt niet, want kijk, op die ene i staat geen puntje.

Dus: woonde de moeder wel in Rusland? Ja, hier is mijn inschrijving bij de burgerlijke stand. Maar woonde u niet ook in Nederland? Nee, al jaren niet meer. Of in Duitsland? Nee, meer dan een jaar geleden uitgeschreven. Woonde u wel samen met het kind? Ja, kijk maar. Waar deed u uw boodschappen? Alsjeblieft, bankafschriften: een jaar lang boodschappen gepind in Moskou. Enzovoorts enzovoorts.

Wat als de lokettist van de grensgemeente echt een ontbrekend puntje op de i ontwaart? Dan stappen we naar de rechter en halen we daar ons gelijk. Nadeel: uitstel, stress en vier mille aan advocaatkosten.

Intussen ben ik wel expert adoptie geworden. Dankzij vele kastjes en muren. Waar moet ik in godsnaam beginnen? Laat ik eens naar de Stichting Adoptievoorzieningen bellen. „Nee meneer, dat soort zaken doen wij niet. U moet bij de IND zijn.”

IND: „Nee meneer, wij doen geen adopties. U moet bij de Stichting Adoptievoorzieningen zijn.”

Dan maar naar een advocaat voor familierecht. „Nee meneer, wij doen geen internationale zaken.” Of een advocaat voor vreemdelingenrecht. „Nee meneer, wij doen geen familierecht.” Totdat we eindelijk een advocaat in Amsterdam vonden die het wel wist. Nadeeltje: haar tarief bedraagt 250 euro per uur. Ze bleek het waard.

Wat weet ik nu van adopties? Je hebt binnenlandse en interlandelijke adopties. Interlandelijke adopties duren jaren, want je moet gevechten leveren met de bureaucratie in verschillende landen. Is een van die landen toevallig Nederland, dan loop je tegen de akeligste regels ter wereld aan: je mag niet adopteren als je ouder bent dan 46 jaar en je gaat een jarenlang proces in met onderweg hopelijk de onmisbare beginseltoestemming van de minister van Veiligheid en Justitie.

Tim, kun je vijf jaar wachten in een weeshuis, want… O nee, toch niet, wij zijn te oud en mogen je niet adopteren.

Stichting Adoptievoorzieningen: „Je kunt via de IND regelen dat het familielid als pleegkind naar je toe komt.”

IND: „Flikker op, voor een Russisch kind is er niets mis met een Russisch weeshuis.”

Komende week kloppen we aan bij een loket van een grensgemeente. Duimen maar. En daarna wacht ons het allermoeilijkste: hoe voed je een dwars kind op dat eraan gewend is geraakt dat je volwassenen niet kunt vertrouwen?

(Wordt vervolgd)

Deel 1 | Deel 2 |  Deel 3 Deel 4Deel  5Deel  6 | Deel  7 | Deel  8 Deel  9 Deel  10 | Deel  11 |

________________________________

Reageren kan hier.