Maandelijks archief: augustus 2018

Hooggeorganiseerd land

Buitenlandse kinderen die in Nederland geworteld zijn, mogen blijven als ze meewerken aan hun vertrek.
Hè? Zeg dat nog eens.
Buitenlandse kinderen die in Nederland geworteld zijn, mogen blijven als ze meewerken aan hun vertrek.

Wacht even. Dus als je weggaat, mag je blijven?
Ja. Volgens de ‘definitieve regeling’ die op het kinderpardon volgde.  Die geldt sinds 2013.

Ziehier een moderne variant van de waterproef. Blijft een vrouw drijven, dan is ze heks. Zinkt ze, dan is ze onschuldig. En dood. Maar ja, je moet er wat voor overhebben om te bewijzen dat je deugt.

„Lieve Marta, hoe oud ben jij?”
„Zes jaar.”
„Lieve Marta, waar woon jij?”
„In Lintelo.”
„Lieve Marta, waar ben jij geboren?”
„In Nederland.”
„Lieve Marta, waar ga jij naartoe?”
„Ik ga naar Armenië, want dan mag ik in Nederland blijven.”

Marta moet met de rest van haar familie terug naar Armenië, waar haar ouders in 2007 vandaan vluchtten. Knap trouwens, teruggaan naar een plek waar je nog nooit bent geweest.

Humane landen als Nederland en Duitsland grossieren in wassen neuzen en dode letters, kortom, in nepbarmhartigheid. Weet ik helaas uit eigen ervaring. Onlangs wilden wij in Duitsland de pleegzorg op ons nemen van een tienjarig neefje uit Rusland. Tuurlijk, dat kan, zei de Duitse ambassade. De Duitse wet stelt wel als voorwaarde dat het kind anders een buitengewoon hard lot treft. Tja, daar is geen sprake van, oordeelde de vreemdelingendienst in Kleef vervolgens in zijn oneindige wijsheid. In een Russisch weeshuis is het immers prima toeven. Geen visum voor het neefje. De IND zou precies zo hebben geoordeeld.

En nu zijn Howick en Lili de sigaar. Ze zijn geboren in Rusland en getogen in Nederland, maar moeten nu ‘terug’ naar Armenië. Kan prima, vindt de Raad van State, zo nodig worden ze opgevangen door de liefdadigheidsorganisatie Caritas.

Wacht even. In Nederland bekijkt de Raad voor de Kinderbescherming of kinderen goed terechtkomen. Deugt de woning? Hoe gaat het met de ouders? Hebben ze voldoende inkomen?

Niet uitzetten, oordeelt de kinderbescherming. Schadelijk voor de kinderen. Maar ja, de Raad van State weet het beter.

Wat wacht Howick en Lili? Hun alleenstaande moeder arriveerde jaren geleden in Nederland vanuit Rusland. Ze heeft niets in Armenië en woont nu op een kamertje waar geen plaats is voor haar kinderen. Psychisch is ze een wrak, na jaren van kwellende onzekerheid in Nederland en de scheiding van haar kinderen. De moeder heeft geen baan, geen inkomen, en Armenië heeft geen uitgebreid sociaal vangnet. Kortom, de kinderen zullen in een weeshuis belanden in een land waar ze nog nooit geweest zijn. Prima in orde, vindt Nederland, bij monde van de Raad van State.

Maar ja, het is natuurlijk allemaal de schuld van de moeder. Had ze maar niet van de vele juridische mogelijkheden gebruik moeten maken. Daar zijn die mogelijkheden niet voor, om ze te benutten, natuurlijk.

Een knoeiboel is het niet alleen op juridisch vlak. De politie kan er ook wat van.

„Wat doet u hier?”, vraagt een marechaussee aan een fietser die rond middernacht op de Brunssummerheide fietst.
„Een luchtje scheppen”, zegt de man. „En brieven bezorgen. Het was overdag te warm.”

De marechaussee staat er met een collega op wacht. Enkele uren eerder is er het lichaam van de elfjarige Nicky Verstappen gevonden. Heel gewoon, een nachtelijke brievenbezorger op een moordplek. Ze maken een notitie.

Drie jaar later wordt de ‘passant’ als getuige gehoord. Hij biecht een zedendelict op, maar heeft zich daar zestien jaar eerder voor laten behandelen.

Kijk, zo hoort dat. Je gaat in de fout en dan laat je je behandelen. Keurige man. Vlug verder met het onderzoek in de moordzaak.

Een jaar na het getuigeverhoor moet Jos Brech – voor NRC-lezers Jos B. – opstappen bij de scouting in Heerlen. Hij had bij de scouting tegenover een politierechercheur bekend dat hij op jongetjes van een jaar of tien valt.

In 2009 komt er een DNA-onderzoek. Die aardige man, die zich heeft laten behandelen en vlot opstapte bij de scouting, hoeft niet te komen opdagen.

Nederland is een hooggeorganiseerd land. Blijkt uit vergelijkingen met andere landen. Maar als je alleen naar Nederland zelf kijkt, valt het soms niet mee.

________________________________

Reageren kan hier of onder aan deze pagina.

Laagvliegers

Ben je 68 jaar en dan moet je weer met een basisschool aan de gang. Dat krijg je ervan als je een tienjarige in je gezin opneemt.

Onze nieuwe zoon zat tot eind mei nog in Moskou op het ‘gymnasium’. Vanaf nu doet hij de schakelklas van een Nijmeegse school. In de schakelklas stomen ze leerlingetjes uit veel verschillende buitenlanden binnen een jaar klaar voor de gewone basisschool door ze alleen Nederlands en rekenen te leren. Hij mag dan al een Nederlands paspoort hebben, onze kersverse oogappel, maar veel verder dan ‘Ik ben Tim’ en ‘Ik kom uit Rusland’ komt hij in de taal van zijn nieuwe vaderland nog niet.

Zijn nieuwe school is de gemoedelijkheid zelve. Ouders lopen zo met hun kinderen mee naar binnen en begeleiden ze naar de klas, vriendelijkheden uitwisselend met de onderwijskrachten.

De Moskouse tegenhanger is een vesting. De buitendeur is van staal en gaat maar heel kort open en dan nog stroef ook, alsof de school de leerlingen er met tegenzin binnenlaat. Meteen achter de deur staat een tourniquet. Leerlingen hebben een pasje, ouders mogen niet mee naar binnen. Op de gang zit een bewaker.

Net voorbij de tourniquet, boven aan een stenen trap uit vijf treden, staat een medisch-wit uitgedoste dame die elke leerling een infraroodthermometer tegen het voorhoofd drukt. Koorts? Wegwezen, eerst thuis uitzieken.

„Hadden wij dat ook maar”, zegt de directeur van de Nijmeegse school. „Nu dumpen ouders hun zieke kindertjes op school en die steken de rest aan, inclusief de collega’s.”

De Moskouse school mag dan ‘gymnasium’ heten, Latijn of Grieks wordt er niet gegeven. En nog veel meer niet, blijkt op een ouderavond.

„Jullie geven veel te veel huiswerk”, klaagt een moeder, „ik ben er elke dag uren mee bezig.”

Inderdaad gaat het zo, in Rusland. De lestijden liggen tussen half negen en half een, vijf dagen in de week. Meer niet. De zomervakantie duurt van 1 juni tot 1 september. En dan maken we ons in Nederland druk om de zomerse leerdip. Vanaf de eerste klas, als de kindertjes zeven jaar zijn, krijgen ze een wagonlading huiswerk mee. Het Russische onderwijs kiepert het gros van de lesstof bij de ouders over de schutting. „Zo kan ik het ook”, schampert een Nederlandse leerkracht.

„En het maffe is”, zegt de moeder, die tijdens de ouderavond net als de andere ouders op het veel te kleine stoeltje voor een achtjarige zit, „dat in de online agenda bij elk vak staat dat het binnen een kwartier gepiept moet zijn.”

„Dat komt”, legt de juffrouw uit, „omdat wij van de onderwijsinspectie de kinderen niet te zwaar mogen belasten. Daarom schrijven we bij elk vak dat kwartier, maar in de praktijk is het natuurlijk veel meer werk.”

Ook heel apart is de gymnastiekles. „Stelt weinig voor”, zegt de moeder.

De juf beaamt het. „In de bovenbouw is het nog erger. Daar bestaat gymnastiek vaak alleen uit theorie. De school is veel te bang om bij een ongeluk aansprakelijk te worden gesteld.”

Het Russisch duidt dit fenomeen van mooie kreten waarmee de lading niet wordt gedekt aan met het onvertaalbare woord ‘pokazoecha’– ruwweg schijnvertoning of neppertje.

Zwaar verontwaardigd was Tim toen hij hoorde dat de Nederlandse school geen maaltijd verstrekt, zoals hij in Moskou gewend was. Hij mopperde er weken later nog over.

„De school hier is veel leuker”, zegt een negenjarig Oekraïnertje dat dit voorjaar naar Nederland kwam. Hij haatte de school in zijn thuisland. Loodzwaar was het daar. En stijf.

Stijf ja, ook in Moskou. Als de juf binnenkomt, sta je op. Je gaat pas zitten als zij zegt dat het mag. Een schooluniform hoeft niet meer, maar broeken moeten zwart zijn en kleurige hemden zijn taboe. Op een dag kwam Tim op school met gel in zijn haar. De juf gaf hem een uitbrander. De tweede dag zei ze: „Nog één keer en ik stuur je naar huis.”

Wij naar school. „Een kind moet er netjes bijlopen”, zei de juf, „dus zo’n onverzorgd kapsel mag niet.”

„Weet u wel hoeveel tijd er in zo’n onverzorgd kapsel gaat zitten?”, bracht ik er tegenin. Daar kon ze wel om lachen. „In je vrije tijd, ga je gang, maar niet op school. Lees de statuten er maar op na.”

Dat deed ik. Geen woord in de statuten over kapsels.

En zo heeft onze Tim dan de school in Moskou verruild voor eentje in Nijmegen en zijn gymnasiumklas voor een groep die ‘Pinguïnrots’ is gedoopt. Tja, wij Nederlanders zijn laagvliegers in vergelijking tot Russen. Nou ja, in ieder geval verbaal.

________________________________

Reageren kan hier of onder aan deze pagina.

Gebefte geboefte

Wie niet bereid is smerige trucjes uit te halen, kan maar beter geen advocaat worden. Vier jaar geleden kreeg mijn jongste zoon onverwachts een verdwaalde dagvaarding. Hij had illegaal in een flatje gewoond in Nijmegen en moest twee dagen na ontvangst van de dagvaarding voor de rechter verschijnen.

Nu had hij daar nooit gewoond. Wel zijn zus, die ook was gedagvaard. Een aantal weken, tussen zijn verhuizing van Amstelveen naar Nijmegen, had zoonlief bij zijn ouders in de Duitse grensregio gelogeerd en om de emigratiebureaucratie te mijden kort bij zijn antikraakzus ingeschreven gestaan. De huisbaas was overleden, zijn weduwe probeerde via de rechter de antikrakers eruit te krijgen. Mijn zoon was er op dat moment al uitgeschreven.

Brunet Advocaten in Nijmegen hekelde in de vordering het lage morele besef van mijn zoon en dochter, die de arme, zieltogende man op zo snode wijze hadden belazerd. Dat de dochter er had gewoond in goede harmonie met de huisbaas liet Brunet weg.

„Waarom dat soort smerige trucjes?”, vroeg ik aan de pro-Deoadvocaat van mijn dochter.

„O, dat is heel gewoon hoor”, antwoordde zij, „zulke dingen doen wij ook.”

Ik moest het even op me in laten werken. Smerige trucjes, heel gewoon hoor, doen wij ook.

Eigenlijk een flauwekulletje, die zaak, die dan ook met een sisser afliep, maar heel nuttig om als argeloze burger een inkijkje te krijgen in de mores van juristen. Iets zelf meemaken is toch anders dan erover lezen.

Vandaag is het op de kop af tien jaar geleden dat de 39-jarige RTL Nieuws-cameraman Stan Storimans in Georgië omkwam door een Russische clusterbom, afgeleverd per Iskanderraket. Dat gebeurde in Gori, de geboorteplaats van de Georgische massamoordenaar Dzjoegasjvili. Deze Dzjoegasjvili noemde zich later Stalin.

Storimans was er samen met verslaggever Jeroen Akkermans op reportage. In zijn column vandaag schetst Akkermans de situatie. Rusland was Georgië binnengevallen om twee separatistische gebieden te steunen. Georgische troepen hadden zich de dag voor de clusterbom uit het nabijgelegen Gori teruggetrokken. Die bom trof dus uitsluitend burgers en dus is er volgens internationaal recht sprake van een oorlogsmisdaad.

Rusland ontkent alles. En zet in een rechtszaak tussen Georgië en Rusland bij het Hof van de Mensenrechten in Straatsburg de Britse advocaat Michael Swainston in. Die trekt zijn professionele trukendoos open. Helemaal geen Iskanderraket, die raketfragmenten zijn vast met behulp van Amerikanen van een Russisch testterrein gejat dat duizend kilometer noordelijker ligt en in Gori geplant. Die kogeltjes van de Iskander waar Akkermans het over heeft, zijn niet te zien op de eerste foto’s en video’s. Akkermans maakte zijn foto’s drie dagen na de aanval.

En de datum op video’s en foto’s? Daar kun je makkelijk mee knoeien, voert Swainston aan, gewoon de camera resetten. Met het lichaam van Storimans is mogelijk gerommeld, de sterfdatum staat helemaal niet vast, aldus de advocaat.

We kennen deze Russische benadering, van de MH17. Zaai zo veel mogelijk twijfel. Fans van Rusland zijn blij, critici worden in de verdediging gedrukt en rechters krabben zich achter de oren.

Het Kremlin laat zich niet onbetuigd. Medvedev, toen president en nu premier, verwerpt de beschuldigende conclusie van een Nederlandse regeringsmissie in 2008. Poetin meldt Rutte in 2013 dat Rusland het boek Stan Storimans heeft dichtgeslagen. Zo werkt recht op staatsniveau: de verdachte slaat het boek dicht.

Dan die smerige streken van de advocatuur. Ik mag graag Maarten ’t Hart citeren: zorg dat je uit de klauwen van het gebefte geboefte blijft.

________________________________

Reageren kan hier of onder aan deze pagina.

Handlanger

Je mag niet voor eigen rechter spelen. Maar wie poen heeft, doet het via via. Hoe? Je schakelt gewoon de rechter in om je tegenstander knock-out te slaan. Journalist Eric Smit kan erover meepraten. Hij schreef het boek ‘Nina’, waarin de heldin van de zeepbel World Online zichzelf onprettig geportretteerd vond. Prompt stapte Nina Brink aka Aka of Vleeschdrager en later Storms naar de rechter en liet ze beslag leggen op zijn bankrekening. Dat werd lastig boodschappen doen voor Smit. Dit gebeurde in het begin van deze eeuw.

Op dit moment is de redactie van Skepter aan de beurt. Dat tijdschrift neemt kwakzalverij en andere pseudowetenschap onder schot. De beledigde partij is Ruggero Santilli, een Italiaans-Amerikaanse natuurkundige die er prat op gaat dat hij een nieuw deeltje heeft ontdekt, de magnecule. Flauwekul, vindt de reguliere wetenschap. De wiskundige en skeptische activist Pepijn van Erp wijdde er vorig jaar op zijn website een artikel aan onder de kop ‘The Continuing Stupidity of Ruggero Santilli’.

Of Van Erp en Skepter-voorzitter Frank Israel maar even met een paar miljoen dollar over de brug willen komen, eist Santilli. Dat bedrag zou hij zijn misgelopen door afgezegde spreekbeurten en zakendeals. Hij stapte naar de rechter.

Advokaten zijn nogal duur. De bankreserve van Skepter, opgebouwd in dertig jaar, is door de juridische schermutselingen van 250.000 euro gekelderd naar 36.000 euro. Dus heeft Skepter abonnees en sympathisanten om financiële hulp gevraagd. En inmiddels 65.000 euro opgehaald.

Soms is de charlatan – oeps, streep dat door, ik bedoel: dwalende – een rechter. De Vereniging tegen de Kwakzalverij had de arts Maria Sickesz in de kwakzalvers-top 20 van de twintigste eeuw gezet. Sickesz gebruikte OMG – dit keer niet niet Oh My God!, maar orthomanuele geneeskunde – om wervels recht te zetten, maar ook om autisme en schizofrenie te verklaren. Sickesz naar de rechter. Die haalde Van Dale erbij, die ‘kwakzalver’ een synoniem noemde van boerenbedrieger, oplichter of knoeier. Sickesz won de zaak.

De Volkskrant zette deze uitspraak op nummer 1 in haar top tien van wetenschappelijke blunders van het jaar 2007. De advocaat van Sickesz rook waarschijnlijk nattigheid, want het recht op rectificatie bleef onbenut. En inderdaad, de Hoge Raad bleek vervolgens iets verstandiger en verwees de zaak terug naar het hof in Den Haag. Ditmaal verloor Sickesz, maar intussen was de Vereniging tegen de Kwakzalverij wel een ton armer.

Tien jaar geleden was de Britse natuurkundige en schrijver Simon Singh de sigaar. Hij schreef de column ‘Beware the Spinal Trap’ om de nep van chiropraxie aan de kaak te stellen. Uiteindelijk won Singh, maar intussen was hij wel tienduizenden ponden armer. De publieke verontwaardiging over het rechtsmisbruik was zo groot, dat de gewijzigde Britse wet op smaad en laster sinds 2013 ongefundeerde aanklachten onaantrekkelijk maakt.

Rare ideeën tref je niet alleen aan bij simpele zielen. Coen Vermeeren is lucht- en ruimtevaartingenieur, gelooft in ufo’s en ziet in 9/11 de hand van hogere instanties. Toch kon deze complotdenker zich jarenlang handhaven als docent aan de TU Delft en werd hij er hoofd van Studium Generale. Inmiddels is hij bij de universiteit opgestapt.

Micha Kat studeerde klassieke talen en kwam met de theorie dat prins Johan Friso betrokken was bij de moord op Marianne Vaatstra.

Tarik Zahzah was student scheikunde in Delft toen hij het NOS Journaal platlegde in een poging om het Nederlandse volk te waarschuwen voor een complot van overheid, media en andere organisaties om het publiek te manipuleren.

Stel de gewetenloosheid van avonturiers en de idiotie van complotdenkers aan de kaak zoveel je wilt. Maar noem hen niet ‘kwakzalver’, ‘bedrieger’ of ‘oplichter’, want voor je het weet vind je de rechter als handlanger aan hun zijde.

________________________________

Reageren kan hier of onder aan deze pagina.