Hoera, een zoon! Eindelijk! Waar de ooievaar negen maanden over doet, daar had de bureaucratie twaalf maanden voor nodig. Maar een jaar is zo lang nog niet, als je bedenkt dat een buitenlandse adoptie in Nederland algauw een proces van een jaar of vijf is. En die ellenlange procedure is bovendien voorbehouden aan adoptanten van een willekeurig onbekend kind. De slagboom blijft dicht als het gaat om een specifiek bekend kind.

Zonder adoptie hadden we ons Moskouse neefje Tim, inmiddels tien jaar, niet kunnen redden van het weeshuis. We probeerden het eerst met voogdij. Geduld, zei ons woonland Duitsland na onze aanvraag om het joch bij ons thuis in Kranenburg te mogen opvoeden. Maandenlang werden we aan het lijntje gehouden en ten slotte keken we tegen een moddervette Duitse middelvinger aan. In Nederland waren we geen haar beter af geweest. De IND gebruikt dezelfde vinger.

Sommige dingen doet de Russische overheid beter. Die probeert kinderen zo veel mogelijk buiten het weeshuis te houden. Wie wel eens zo’n weeshuis heeft gezien, begrijpt waarom. En dus wordt adopteren in Rusland gestimuleerd, zeker binnen eigen land. Adopteren is er gratis, je betaalt niet eens griffierecht en een advocaat hoeft niet.

Mijn eega is nog steeds ook Russisch staatsburger, dus dat zat wel goed. Wijselijk hield ik mij als Nederlander zo veel mogelijk op de achtergrond. Rusland doet moeilijk tegenover adoptanten die uit landen komen waar homo’s mogen trouwen. Mijn eega adopteerde, ik niet.

Vanuit Duitsland of Nederland een buitenlands kind adopteren is trouwens een crime. Bij een interlandelijke adoptie moet eerst het woonland van de adoptant een plasje over de aanvraag doen. Van Nederland zouden wij meteen al nul op het rekest hebben gekregen, want we zijn ouder dan 45 jaar. Oudjes als wij kunnen fluiten naar de vereiste beginseltoestemming van de minister van Justitie. Een kind kan beter wegrotten in een weeshuis dan belanden in een bejaardensoos. Toch?

Van de Duitse bureaucratie hadden wij inmiddels onze bekomst. Dus moest het geen interlandelijke, maar een binnenlands Russische adoptie worden. Over het buitenland heeft Den Haag gelukkig niets te vertellen, dus als iemand legaal in Rusland woont en er adopteert, rest mijn vaderland slechts knarsetandend in te stemmen. Afijn, mijn eega schreef zich uit in Duitsland, regelde de verhuizing naar haar geboortestad Moskou en bivakkeerde er bijna anderhalf jaar. Legaal, ze heeft immers een Russisch paspoort.

Het lukt jullie nooit, voorspelden Russische vrienden, want de Nederlandse autoriteiten hebben het heus wel door als iemand speciaal in Rusland gaat wonen om een kind te adopteren. Kleine misvatting. Mijn eega was naar Moskou gegaan om haar hulpbehoevende moeder van 89 te verzorgen en toen pas werd die weeshuisdreiging acuut. Maar dan nog. Als je niet mag profiteren van de wet, zouden de Stones en U2 geen kantoor in Amsterdam hebben enkel en alleen maar om via een weliswaar dubieuze, maar volkomen legale constructie belasting te omzeilen. Dat je de wet ten eigen faveure zou mogen benutten, gaat er bij veel Russen niet in, gewend als de burger daar is aan een overheid die het wetboek vooral ziet als een stok om de onderdanen mee te slaan.

Dus onze ‘truc’ lukte. En omdat mijn eega al bijna een kwarteeuw ook Nederlandse is, is haar kind automatisch kaaskop. Afgelopen week kon Tim zijn Nederlandse paspoort in ontvangst nemen. Inmiddels is hij ook officieel inwoner van Kranenburg. ‘Wir schaffen das, jawohl, Frau Merkel!’

Champagne! Nog wel even onze wonden likken. De grootste bres in ons spaartegoed werd geslagen door een Russisch advocatenkantoor dat we in onze aanvankelijke onzekerheid hadden aangezocht en dat ons een zekere en snelle rechtsgang voorspiegelde, maar niet leverde. Toen we de bluf doorkregen, was ons banksaldo al naar het zuiden afgezakt. Daarnaast hebben we maandenlang dubbele woonlasten gehad. Klagen wij? Nee, even geen Nederlandertje spelen, we zijn veel te blij met ons nieuwe gezinslid.

Was er maar een website geweest die ons de weg had gewezen. Niet gevonden. Dus dan maar zelf gemaakt. Als wegwijzer voor lotgenoten in het adoptielabyrint. Zie: adoptant.nl.

Tim heeft zijn lange weg naar Duitsland afgelegd. Finish! Pff, dat is nog eens andere koek dan de Vierdaagse.

________________________________

Reageren kan hier.