Niet welkom. Dat zei de directeur van basisschool De Klokkenberg in Nijmegen. Hoezo, niet welkom? De school zou onze zoon na twee jaar speciaal onderwijs toch terugnemen? De directeur was onvermurwbaar: alleen terug op advies van de huidige school.
Dat advies geven wij niet, zei de huidige school. Woordbreuk. Ook hier.

Onze zoon was zijn schoolcarrière begonnen op De Klokkenberg. Hij was een echte paljas. Pech, de juf van groep 2 had de humor van een steenpuist. En tja, de humorloze ziet in de clown een zonderling.

Luisteren in de klas deed ons clowntje niet. Te druk met grollen. „U kunt uw zoon beter naar de PI-school sturen”, zei de juf op een dag. „Daar spijkeren ze hem sociaal bij.” Of mijn vrouw en ik even wilden tekenen. Een blunder, die handtekening. Voortaan bepaalden anderen de school van ons kind. Had niemand ons verteld.

Dankzij de Pedologisch Instituutschool leerden wij dit vrolijke 6-jarige knulletje kennen als een ander mens. „Hij is erg met de dood bezig”, rapporteerde een PI-juf, nadat ze hem had zien spelen met een plastic geweertje.

„Wanneer mag ik terug naar de oude school?”, vroeg het ventje. „Ik leer hier zo weinig.”
Acht jaar was hij, toen de PI-school het vonnis velde: jij blijft in het speciaal basisonderwijs.

Wij naar de beroepscommissie. De PI-school boos. Die maakte er een prestigezaak van. Achter de schermen ging dat ongeveer zo.
„Heb je het gehoord? Die ouders zijn naar de beroepscommissie gestapt. En die neigt nu naar de reguliere basisschool.”
„Geen probleem. Als wij nu zmok adviseren, gaat de commissie in het midden zitten en dan wordt het toch speciaal basisonderwijs.”

„Zmok?” De commissievoorzitter snoof. „Een zeer moeilijk opvoedbaar kind? Die lui zijn gek geworden! Zmok, dat is voor kinderen die dieren doodmaken!” Maar de truc van de PI-school werkte wel, want de commissie ging inderdaad in het midden zitten en adviseerde inderdaad speciaal basisonderwijs (sbao).

Twee jaar later vestigden we ons als economisch vluchteling in Duitsland. Even groot huis voor de helft van de prijs. Bonus: onze zoon was bevrijd uit de klauwen van het speciaal onderwijs. De schooldwang was voorbij.

De arme Realschule in Kleef moest herstellen wat vier jaar speciaal onderwijs in Nederland had aangericht. Een 10-jarig jongetje dat gewend was bij alles een aai over de bol te krijgen, moest zich opeens aan regels houden. En presteren. Lastig.

En met humor kom je er zeker in Duitsland niet. Toen de klas bij Engelse les een kerstopdracht kreeg, was de bijdrage van onze telg een tekening van een uitgevloerde kerstman tussen lege flessen. Bijschrift: ‘Santa Claus was too drunk to drive home, so Xmass was cancelled.’ Ongepast! Overnieuw!

Na twee jaar van ‘Ordnung muß sein’ was onze zoon rijp voor het reguliere onderwijs in Nederland. Inmiddels is een traditie doorbroken: mijn vader liep vast op de mulo, ik werd als langharig stuk tuig van het Nijmeegse gymnasium getrapt, maar – hoera! – zoonlief neemt deze week zijn vwo-diploma in ontvangst.

Lange neus naar De Klokkenberg en de PI-school. Voor de Realschule een pluim!

____________________________

Lees ook DEEL 1.

Deze column heeft ook in De Gelderlander gestaan.