Geef mij de vijf en je bent één handdruk verwijderd van Boris Jeltsin, Garry Kasparov, Edoeard Sjevardnadze en nog wat bekende figuren. Kijken hoeveel handdrukken je verwijderd bent van een beroemdheid is een grappig tijdverdrijf. Griezelig is hoe je ook slechts een haartje verwijderd kunt zijn van een ramp.

Op een woensdagmiddag vroeg mijn Lena zich af of ze een vriendin haar zin zou geven. Die wilde ’s avonds naar een musical. Lena haat musicals. Twijfel, twijfel, twijfel, tot in het ticketbureau toe. Maar nee, ze kon haar weerzin niet overwinnen en kocht kaartjes voor een toneelvoorstelling.

Een paar dagen later belde de vriendin op. „Lena, ik wil je bedanken, je hebt mijn leven gered.”

Op woensdagavond 23 oktober 2002 namen in Moskou Tsjetsjeense moslims het publiek van de musical Nord-Ost in gijzeling. Drie dagen later waren 130 van de 850 theaterbezoekers dood door gas dat de Russische Spetsnaz-troepen in het Doebrovka Theater hadden gepompt.

Ik vertelde de Moskouse correspondent van onze krant dat mijn vrouw op het punt had gestaan kaartjes voor Nord-Ost te kopen, maar het niet over haar hart had kunnen verkrijgen.

„Haar goede smaak heeft haar gered”, zei correspondent Frank Hendrickx.

Als ik op het podium sta met een gitaar in mijn handen, dringt zich steevast die ene gedachte op: ik sta hier als ideale schietschijf. Wie mij te pakken wil nemen, hoeft maar naar een concert te komen.

Dit soort associaties borrelen op na het geweld in Parijs vrijdag. Opnieuw namen terroristen uitgaanspubliek op de korrel. Je hebt je slachtoffers graag kwetsbaar. De aanslag op een stadion mislukte. Gelukkig waren deze jihadisten te sukkelig om drones met brandbommen te sturen. Op zo’n aanslag kunnen we wachten.

„Vind je het ook zo jammer dat er in onze tijd geen romantiek meer is?” Dat vroeg mij eind vorige eeuw de schimmige Georgische politicus Tsereteli. De bobbel in zijn broekzak verried een vuurwapen.

Romantiek is er wel degelijk, in de vorm van het heldendom van de jihadist die met zijn bomgordel ongelovige honden naar de hel blaast en daarmee voor zichzelf maagden verdient in het paradijs. Snappen die jongens niet hoe weinig 72 maagden is op de eeuwigheid?

Er klinkt bijna bewondering door in de stem van nieuwslezers die een goed gecoördineerde actie melden. Wat is hier zo knap aan? Dat die lui kunnen klokkijken? Er is niets moeilijks aan vernielen. Een olifant hoeft niet te studeren voor hij aan de slag gaat in de porseleinkast.

Op de achtergrond spelen figuren een rol die zelf niet de kleine held willen uithangen: de Stalins en Bin Ladens van deze wereld. De hang naar zogenaamde romantiek en de rol van geslepen manipulators vormen een probleem dat wij, onze kinderen en kleinkinderen niet zullen oplossen.

Politici mogen dat niet zeggen. Dan krijgen ze geen stemmen. En dus strooien ze ons en waarschijnlijk ook zichzelf zand in de ogen door bestrijding van het kwaad te beloven. Het heeft geen zin hun dat kwalijk te nemen.

Kwalijk is wel de politicus die oplossingen aandraagt zoals het sluiten van grenzen. ‘Weg met Schengen.’ Hij neemt zijn publiek in de maling en legt de schuld bij mensen die als slachtoffer zijn gevlucht voor uitgerekend de idioten die in Parijs tekeer gingen. De Britten doen niet mee aan Schengen, maar mochten tien jaar geleden 52 lijken bergen na een aanslag in de Underground.

Hoed u voor valse profeten. Die zijn er ook buiten de islam.

_________________________________

Reageren kan hier.