Er zijn, stelt wetenschapper Tim Hunt, drie bezwaren aan het werken met meisjes in een laboratorium:

„Je wordt verliefd op ze. Ze worden verliefd op jou. En wanneer je ze kritiseert, barsten ze in tranen uit.”

Het is niet onmogelijk dat Tim Hunt al vanaf de geboorte niet weet hoe om te gaan met interne en externe prikkels. Sommigen noemen dat autisme, maar dat wordt tegenwoordig vaak als scheldwoord gebruikt en dat vind ik ongepast.

Niet dat ik niet wil schelden, maar dan scheld ik liever normaal. En zeg ik dat hij een woord van drie letters (oude-scheepsterm-eerste-en-laatste-letter-zijn-identiek) is. Oftewel de man is gewoon een nerd die stomme grapjes maakt. Daar barst het van in de wetenschap.

Waar Tim Hunt op doelt, is trouwens helemaal waar: dat gedoe op de werkvloer. Ik heb hetzelfde met mannen. Alleen, die gaan niet huilen bij kritiek, maar worden anderszins irritant.

Maar ik kan als vrouw wél zo’n grapje maken over het andere geslacht. En ik maak me sterk dat hoogleraren van de vrouwelijke kunne dat óók mogen, zonder ontslagen en vernederd te worden, zoals nu gebeurt met deze 72-jarige winnaar van de Nobelprijs.

Zijn excommunicatie is, behalve disproportioneel, ook nog discutabel, omdat hij als man iets niet mag waar vrouwen wél mee wegkomen. Wie is hier nou seksist?

Meisjes, meisjes, meisjes dan toch (en al die schijterige jongetjes die hier aan meewerkten): als we het van dit soort openbare executies moeten hebben, na nota bene een Twittertribunaal, wordt het nooit wat met die gelijkwaardigheid.