Van je leven zou na afloop meer moeten resten dan een vervalende vlek. Sommige mensen hebben een stevig stempel gezet: Bach, Mozart, Rembrandt, Van Gogh. Die verdwijnen pas als de mens uitsterft, lang voordat de aarde zal zijn verzwolgen door de rode reus die onze zon ooit wordt. Niet te vaak aan denken.

Van Gogh heeft nooit van zijn eigen roem mogen genieten. Hoe anders ging dat met Freddie Mercury en David Bowie. Nu ze er niet meer zijn, rest tenminste de troost dat ze iets hebben voorgesteld. Die troost is niet voor Freddie en David zelf. Als je dood bent, maakt het voor jou niets meer uit of je hebt geleden of genoten. Die troost is voor ons, de nabestaanden. ‘Ze hebben mooie dingen gemaakt en een goed leven gehad.’

In 1971 kreeg ons Haagse bandje Cobra tijdens een repetitie in de Marathon bezoek van een donkerharige jongeman uit Amerika. Hij zou onze derde single gaan produceren. Ik was net bezig de rest van de band mijn nieuwe liedje uit te leggen, maar de Yank gooide er plompverloren zijn eigen song in. Zanger Winston negeerde mijn woede-uitbarsting en koos voor het werkje van de indringer. We hadden kennisgemaakt met Craig Bolyn, een 23-jarige muzikant zonder minderwaardigheidscomplex.

Cobra speelde in december van dat jaar in het voorprogramma van Ten Years After van de woeste gitarist Alvin Lee, inmiddels zaliger. De Britse band had furore gemaakt in Woodstock met I’m going home.

Cobra speelde de RAI plat.
„Hé, wat is dat nou?”, knorde de manager van Ten Years After tegen onze manager Peter de Wit, die ooit Pee White was van de Magic Strangers en inmiddels zaliger. „We hadden afgesproken dat het voorprogramma niet al te goed zou zijn.”

Hoe goed we waren, blijkt ook wel uit de recensie in muziekblad Oor: ‘Cobra deed in bombastiek nauwelijks onder voor Ten Years After.’ Als Oor je afkraakte, wist je dat je goed zat. Het herhaalde zich met Diesel. Oor: weer zo’n mislukte Nederlandse poging om een hit te scoren in Amerika. Sausalito Summernight werd prompt een hit in Amerika. Als ik ooit nog eens een plaat maak, hoop ik dat Oor hem neersabelt.

Craig vond Ten Years After waardeloos. En ons ook. Er deugde niets aan. Kort daarna zagen we Jethro Tull spelen in Rotterdam. Fantastisch, vonden de Cobra-muzikanten. Schandalig slecht, oordeelde Craig.

In de opnamestudio ging alles anders dan we gewend waren. Craig en zijn vrouw, een Amerikaanse met haren tot beneden haar knieholten, blowden dat het een lieve lust was. Wij van Cobra waren clean en moesten daar niets van hebben.

„Hier, probeer dit maar eens”, zei onze roadie, terwijl hij Craig een stickie aanreikte.
„Wow man, this is really strong”, zei Craig. „What grass is it?”
„It’s carpet, man. It’s carpet”, zeiden wij. Onze roadie had vezels uit het groene tapijt in de studio geplukt en in de sigaret gestopt. Craigs gezicht kleurde ook groen.

Dan de opnames. Gitaren dubbelen? Welnee, dat is veel te zuinig. Craig liet mij vier gitaarpartijen over elkaar spelen. Solozang? Ook weer vier lagen op elkaar. Gitaarsolo? Wacht even, daar gooide Craig zelf nog een lage partij onder.

En het moet gezegd: So Dissatisfied is een leuk liedje en de single belandde in de Top 40. Diesel heeft het live ook nog gespeeld.

Vanwege dat succes zou Craig onze vierde single ook produceren. Hij kwam naar onze repetitieruimte en bracht de zanger van de Amerikaanse band Django mee. Die nam tegen een wand plaats, in kleermakerszit.

Craig keurde ons singlevoorstel goed. We zouden net het arrangement doornemen, toen de man van Django een gul gebaar maakte: „Anybody wants a joint?” Dat viel niet goed bij onze Britse zanger.

„Can you go and sit in the bus?”, zei Winston, die hippies en wiet niet kon luchten of zien.

„Ridiculous!”, zei Craig, stomend van woede. Hij stapte op en ik heb hem nooit meer gezien.

Later hoorden we dat Craig en zijn vrouw op Schiphol waren aangehouden. Ze hadden tijdelijk gewoond boven het kantoor van muziekuitgeverij Red Bullet in Hilversum. Craig vond kennelijk dat opnames die hij had gemaakt, aan hem toebehoorden, dus hij had de banden meegenomen, maar Red Bullet had daar andere ideeën over: wie betaalt, is de eigenaar.

Hoe zou het die bovengemiddeld getalenteerde jongen zijn vergaan? Dat heb ik me jarenlang afgevraagd. Dankzij Google  weet ik inmiddels het antwoord. Craig is dood. Hij heeft op 40-jarige leeftijd een eind aan zijn leven gemaakt. Eeuwig zonde. Vond hij zichzelf mislukt? De details ken ik niet. Maar een mens hoort niet te verdwijnen zonder zelfs maar een vlek achter te laten.

_________________________________

Reageren kan hier.