Tag archieven: democratie

Struikelen

 Maaike de Rijk , , ,

Het is een rustige zondagochtend. Ik laat onze Bobby uit en als ik de hoek van een zijstraat nader, zie ik Julius, met zijn baasje aan de lijn.

Baasje combineert uitlaten met joggen, maar dat heeft hij niet eerst aan Julius uitgelegd.

Die trekt zijn eigen pad: de lijn wikkelt zich rond een antiparkeerpaaltje en baasje jogt verder en ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen.

„Oeoeoeoe… pssss”, zegt het baasje, maar hij houdt zich na enkele bloedstollend spannende struikelpassen toch lachend overeind.

We praten even, want dat doen baasjes terwijl hun hondjes geduldig wachten.

„Jij hebt tenminste een échte hond”, zegt hij over ons middelgrote cockertje, toch niet echt een stoere mannenhond.

Maar als ik naar zijn kleine witte caesarhondje kijk, snap ik wel wat hij bedoelt. „Het is de keus van de kinderen, maar anders…”

We keuvelen nog even door en op het laatst vraag ik terloops „Maar hoe gaat het verder, buurman?”, want hij is net gescheiden, las ik in de krant.

„Ja hoor, gaat wel goed”, zegt hij en uit zijn lichaamstaal maak ik op dat hij de belangstelling wel waardeert, maar er verder niet over wil praten.

We zijn inmiddels verhuisd.

Maar nu is hij in zijn onbesuisdheid weer gestruikeld, las ik in de krant.

Doordat de lijn van onze electorale democratie zich om een verkiezingspaaltje wikkelde, kwam hij abrupt tot stilstand.

Een drama – zoals dat in de media natuurlijk weer genoemd wordt – vind ik het niet.

Hij komt wel weer op zijn pootjes terecht, bijvoorbeeld in de sector alternatieve energie en duurzaamheid.

Maar ‘alles geven’, zoals hij bij zijn afscheid zei dat hij gedaan had, zou ik niet meer doen.

Is niet duurzaam en er zijn vast wel alternatieven.

______________________________

Reageren kan hieronder of op Facebook.

 

 

 

 

Rutte

 Maaike de Rijk , ,

maaike_rondWat er met mij, overtuigd sociaal-democraat, aan de hand is weet ik ook niet. Maar ik ben eigenlijk wel blij met de opgewekte Rutte.

Of zijn opgewektheid te maken heeft met liberalisme, daar wil ik vanaf wezen, maar ik durf wel te constateren dat de ‘s’ van somber vaak samensist met de ‘s’ van sociaal-democraat. Ik spreek uit ervaring.

Misschien gaat het om het vermogen om op tijd even van stemming te wisselen.

Zwaarmoedigheid heeft de neiging er altijd te zijn en wordt hoogstens afgewisseld door een periode van wat mindere zwaarte.

Terwijl, zoals je bij Rutte kunt zien, een structurele opgewektheid iemand er niet van weerhoudt om af en toe eens even flink kwaad te worden. Bijvoorbeeld, zo liet hij zien in Zomergasten, op brutale snotneuzen van oorspronkelijk Turkse komaf die ‘pleur op’ roepen tegen journalisten en hen het werk onmogelijk maken.

En dan in je kwaadheid zeggen ‘pleur zelf op!’

En vervolgens, als de boosheid zakt, weer opgewekt komen met een uitstekende rationele motivering.

„Jongens, luister: in Nederland, waar jullie wonen, hebben wij een rechtsstaat. Die garandeert de vrijheid van demonstreren – zelfs als dat voor een dictator is. Een vrijheid waar jullie nou gebruik van maken, ja? Maar er is hier ook persvrijheid, die jullie nu op onbeschofte wijze onmogelijk maken. Als je dat allemaal niet waardeert, krijg je in Nederland een probleem.”

En in Turkije niet dus. Zeg ik er voor de duidelijkheid achteraan, want ik wijs mensen graag de weg.

Rest mij de vraag: waarom blijven mensen toch zo op zoek naar de diepere lagen van een opgewekt mens als Rutte? Krijg je te weinig te zien, of kijk je niet goed?

Ik zie hier namelijk een premier die – weliswaar met een lach op zijn gezicht maar wél serieus – onze rechtsstaat verdedigt.

Diepere lagen hoef ik voorlopig even niet, hoor.

______________________________

Reageren kan hieronder of op Facebook.

 

Weg met de volkswil!

 Rob Vunderink , ,

rob rondHeb ík dat nou alleen maar? Bij de aanblik van een voetbalstadion gloei ik niet van enthousiasme. Sport houdt niet van mij en dus houd ik niet van sport. Zo werken die dingen.

Maar dat is nog niet alles. Bij het zien van een vol stadion denk ik aan democratie en voel ik weerzin. Demos – het volk – moet zich verre houden van kratos – de macht. Misschien onredelijk van mij om zoiets te denken, maar ja, de gedachte borrelt op als een boer door cola. Die menigte mag mij niet regeren. Niemand mag mij regeren.

Dat had ik altijd al. Ik moest van het gym in Nijmegen af omdat ik weigerde naar de kapper te gaan. In dienst wilde ik niet, want dan moest je haar er ook af en dan hield ik geen tijd over om gitaar te spelen en beroemd te worden. Fluitje van een cent: gewoon zeggen dat je gay bent. Gay, dat woord kende ik toen nog niet. Het homoverbod bij defensie verdween pas in 1974. Je kunt niet altijd pech hebben. Uit dit soort zaken bestond in de roerige sixties mijn bijdrage aan het gevecht om de vrijheid.

Ik geloofde toen in de vooruitgang. Iedereen krijgt een goede opleiding. De rede wordt de norm. Bijgeloof verdwijnt, dus ook de kerk. ‘Give peace a chance’ en ‘Alle Menschen werden Brüder’. Terwijl ik hippies niet kon luchten of zien. Een stelletje blowende sukkels vond ik het, in hun gescheurde jeans op het gras. Zo zie je maar weer hoe rijk geschakeerd de binnenwereld is die je bij een mens kunt aantreffen.

Mijn vooruitgangsgeloof is weg. In 2016 hoef je naar het ‘Volksempfinden’ niet te raden. De kreet ‘Daar moet een piemel in’ somt het mooi op. Onze democratie loopt via het parlement en die omweg dempt platvoerse sentimenten en remt kortzichtige maatregelen af, maar nu mag mede dankzij D66 het gepeupel onder aanvoering van Jan Roos en Thierry Baudet directe democratie gaan bedrijven: een referendum. Geen hond snapt waar het over gaat, maar je laat de kans om ergens tegen te zijn natuurlijk niet aan je neus voorbijgaan.

Democratie, wat moet je ermee? ‘Het beste argument tegen democratie is een gesprek van vijf minuten met de gemiddelde kiezer.’ Die uitspraak wordt ten onrechte toegeschreven aan Winston Churchill.

Wel afkomstig van de Britse oorlogspremier: ‘Democratie is de slechtste regeringsvorm op alle andere na.’

De Britse schrijver Forster had ook zo zijn bedenkingen: ‘Twee hoeraatjes voor de democratie. Voor drie is geen aanleiding.’

Dan de Amerikaanse journalist Mencken: ‘Democratie is het sneue geloof in de collectieve wijsheid van individueel onbenul.’

Wie de Nederlandse politiek volgt, kan zich wellicht vinden in een andere uitspraak van Mencken: ‘Democratie betekent dat de ene partij zijn best doet om te bewijzen dat de andere partij ongeschikt is om te regeren. Iets wat beide partijen lukt. Ze hebben gelijk.’

Maar alles is beter dan de kiezer aan het roer. De volkswil is primitief, egoïstisch, kortzichtig en ondeskundig. Die moet je dempen. Dat doe je door het volk vertegenwoordigers te laten kiezen die hopelijk meer verstand van zaken hebben. Het volk moet hooguit via via beslissen. Dat gaat soms fout, maar iets beters is er niet.

De conclusie is dan simpel: leve het parlement, weg met de volkswil, weg met de directe democratie, weg met het referendum!

_________________________________

Reageren kan hier.