Het is een rustige zondagochtend. Ik laat onze Bobby uit en als ik de hoek van een zijstraat nader, zie ik Julius, met zijn baasje aan de lijn.

Baasje combineert uitlaten met joggen, maar dat heeft hij niet eerst aan Julius uitgelegd.

Die trekt zijn eigen pad: de lijn wikkelt zich rond een antiparkeerpaaltje en baasje jogt verder en ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen.

„Oeoeoeoe… pssss”, zegt het baasje, maar hij houdt zich na enkele bloedstollend spannende struikelpassen toch lachend overeind.

We praten even, want dat doen baasjes terwijl hun hondjes geduldig wachten.

„Jij hebt tenminste een échte hond”, zegt hij over ons middelgrote cockertje, toch niet echt een stoere mannenhond.

Maar als ik naar zijn kleine witte caesarhondje kijk, snap ik wel wat hij bedoelt. „Het is de keus van de kinderen, maar anders…”

We keuvelen nog even door en op het laatst vraag ik terloops „Maar hoe gaat het verder, buurman?”, want hij is net gescheiden, las ik in de krant.

„Ja hoor, gaat wel goed”, zegt hij en uit zijn lichaamstaal maak ik op dat hij de belangstelling wel waardeert, maar er verder niet over wil praten.

We zijn inmiddels verhuisd.

Maar nu is hij in zijn onbesuisdheid weer gestruikeld, las ik in de krant.

Doordat de lijn van onze electorale democratie zich om een verkiezingspaaltje wikkelde, kwam hij abrupt tot stilstand.

Een drama – zoals dat in de media natuurlijk weer genoemd wordt – vind ik het niet.

Hij komt wel weer op zijn pootjes terecht, bijvoorbeeld in de sector alternatieve energie en duurzaamheid.

Maar ‘alles geven’, zoals hij bij zijn afscheid zei dat hij gedaan had, zou ik niet meer doen.

Is niet duurzaam en er zijn vast wel alternatieven.

______________________________

Reageren kan hieronder of op Facebook.