Drionvergoeding

Organen doneren of niet? In principe mogen mijn onderdelen zonder mij verder, maar ik heb wel een zwarte lijst. Mijn spul mag niet belanden in de lijven van Geert Wilders of Thierry Baudet, om maar eens een paar namen te noemen. En wie zelf geen donor is, moet ook niet in mijn knekelzak kunnen shoppen. Bovendien wil ik niet dat straks iemand over mijn longen gaat roken. Daarvoor heb ik ze niet opgekweekt. Mijn hoornvliezen mag Geert of Thierry wel hebben, misschien dat ze dan met een frissere blik naar de wereld gaan kijken.

Nou loop ik al 68 jaar rond op deze aardkloot, dus de vraag is of ik met mijn weefsels nog iemand een plezier kan doen. Daar bestaan criteria voor. Mijn hart is afgeschreven, dus dat mogen Wilders en Baudet eigenlijk wel hebben, maar een lever en nieren gaan eeuwig mee, dus die krijgt dat tweetal niet. Mijn dunne darm was tot 2000 geldig, dus die is inmiddels alweer achttien jaar over de houdbaarheidsdatum. Uitermate geschikt voor PVV’ers of FvD’ers.

Ik moet trouwens niet aan kanker komen te overlijden, want dan zakt mijn restwaarde algauw tot nul. Ook wie sneeft door aids of hondsdolheid hoeft geen blijf-uit-mijn-lijfverklaring te overleggen.

Wanneer ben je dood genoeg om te worden geoogst? Toch wel een soort van hamvraag. Op het wereldwijde web doen griezelverhalen de ronde over comapatiënten die tegen ieders verwachting in weer bijkwamen en vervolgens gesprekken konden herhalen over stekkers die dokters eruit wilden trekken om organen te scoren. Maar ja, misschien is dit de moderne variant van skeletten in opgegraven kisten wier klauwen in het deksel een wanhopige ontsnappingspoging suggereren. In feite heb je dus de keuze tussen schijndood gekist en schijndood geplukt. In het laatste geval profiteert het algemeen nut, dat dan weer wel.

Even een tussendoortje over comapatiënten. Koning Willem-Alexander kwam bij de troonrede van 2013 op de proppen met de participatiesamenleving. Zijn broer Friso was na anderhalf jaar coma kort tevoren overleden. Zouden de Oranjes dat participatieprincipe in de praktijk hebben gebracht? Friso’s weduwe Mabel had zich eerder een voorstander van orgaandonatie betoond. Als er hoogwaardig prinselijk materiaal naar nieuwe eigenaren is gegaan, heeft dat de openbaarheid in ieder geval niet bereikt. Jammer, gezien de voorbeeldfunctie van dergelijke hooggeplaatsten.

Terug naar volks niveau. Helaas koester ik een licht wantrouwen jegens de medische stand sinds een enthousiast verpleegstertje op de gang van het ziekenhuis waar mijn moeder ooit lag, spontaan euthanasie begon aan te prijzen. De gedachte aan dat voorval laat mij al bijna een kwarteeuw niet los. Komt zoiets vaak voor? Ben ik bij een dokter wel in betrouwbare handen? Wie daaraan twijfelt, vindt orgaandonatie een eng idee.

En wat als jouw dood je gezin in armoede stort? Ik heb een redelijk pensioen, maar mijn Russische eega duikt na mijn verscheiden onder de armoedegrens. Voor mij daarom geen vervroegde dood in de vorm van euthanasie, dus dan worden mijn reserveonderdelen ook weer ouder en waardelozer. Een Drionvergoeding voor mijn toekomstige weduwe wegens gederfde inkomsten mag natuurlijk niet, want dat zou neerkomen op euthanasiesubsidie of orgaanhandel. Doorleven is voor mij de enige optie.

Wedden dat de bedenkers van de orgaandonatiewet aan dit soort dingen niet hebben gedacht? Daar durf ik uw hand voor in het vuur te steken. Niet uw organen, dat zou zonde zijn.

________________________________

Reageren kan hier.