Ik verklap het maar meteen: als opiniemakers zoals René Cuperus in de Volkskrant van 7 september hun bijdrage leveren aan het debat over deze onvolmaakte wereld en daarmee laten blijken hoe wanhopig somber ze het inzien, haak ik af. Al zeggen sommigen: hij schetst de harde realiteit.
Vervolgens ga ik op zoek naar mensen die mij inspireren, moed geven. Het zijn de mensen die er goed tegen kunnen dat ze met het etiketje naïef/idealistisch/niet-realistisch op hun jas lopen. Voor zover ze dat al weten, want het kan ook achter hun rug op de achterkant geplakt zijn: LOL!
Voor de niet-ingewijden: dit is internet-slang. Het betekent laughing out loud. Keihard uitlachen dus.
Toen enkele maanden geleden – ik meen óók in de Volkskrant – een foto verscheen van een ontbijttafel met daaraan gezeten een Fries echtpaar met hun uit naastenliefde in huis genomen vluchteling, was er op Twitter grote hilariteit over de hagelslag, de jam, de beschuitjes en natuurlijk het uiterlijk van deze christenen: LOL!
Soms snap ik dat ‘de provincie’ een pesthekel krijgt aan ‘de randstad’ met zijn Hollandse manieren – religie is achterlijk en goed doen belachelijk en dat mag je allemaal zeggen. Maar nu ben ik aan het generaliseren, pardon.
Generaliseren is een besmettelijke ziekte: als veel mensen het doen is de verleiding groot om het ook te gaan doen. En dan zou ik nu zeggen: kijk, dát is nou Nederland – als vluchtelingen vragen om hulp gaan wíj mensen uitlachen die iets goeds proberen te doen.
Maar, realist die ik ben, ik weet dat niet iedereen zo is.
Nu de ellende als gevolg van oorlogen en armoede in de wereld deze kant op komt, raken veel mensen van streek, ik ook. En ik ben me ervan bewust dat ik op dit moment hevig worstel met de grenzen van nuchterheid en emotie.
Maar om nou in een verlammende somberheid weg te kwijnen en zo apathisch te worden dat ik niks meer kan doen, nee. Ik luister wel naar de pessimistische realisten hoor, uit beleefdheid. Maar ik trek me op aan andere realisten, die de kracht van het woord gebruiken om te inspireren en te motiveren. Zoals opiniemaker Bert Wagendorp, in de Volkskrant van 8 september, die van mening is dat de pessimisten ‘de drive van vluchtelingen om er iets van te maken onderschatten’.
Sombermensen, het spijt me, ik heb niks aan ze. Dat is de harde realiteit.
______________________________
Reageren kan hieronder of op Facebook.
Ha Maaike,
Wat volgens mij typisch nederlands is is het denken in preciese aantallen en vooral in centen of liever euro’s zoals Wagendorp doet. We maken er een staatje van, zetten het uit tegen wat andere landen doen bv de Golfstaten en vinden al gauw dat we gekke henkie zijn als we “zoveel” vluchtelingen hier opnemen en dat het problem moet worden opgelost in de regio.
Maar hoe denken Libanezen, Jordaniers, Turken hier zelf eigenlijk over?
Vragen we ons dat dan af? Ontvangen ze enthousiast miljoenen vluchtelingen omdat Europa ze iets meer afkoopgeld stuurt? Wat de veronderstelling is van bv Timmermans ea Waarom zouden zij dat zo’ n prima idee vinden terwijl wij al afhaken als we een paar duizend vluchtelingen extra moeten opvangen?
Gelukkig komt nu een beweging op gang nav de foto van het aangespoelde jongetje van mededogen ,maar hoe lang? Hoeveel foto’s van verdronken en gestikte vluchtelingen zijn hiervoor nodig?
Even wat vragen dus, dank voor je column!
Joyce
Ha Joyce, dat zijn allemaal vragen die ik ook heb, en meer mensen hebben, vermoed ik….Ik kan ze niet beantwoorden, maar het is zeker iets waar publiek en beleidsmakers in Europa over moeten gaan nadenken. Het begint al, langzaam aan, misschien nog weinig gecoördineerd, maar het begin is er.
Waar het mij in deze column om gaat is dat openbaar beleden pessimisme niet de enige manier is om te laten zien dat je problemen onderkent. En dat constructief denken/ optimisme niet hetzelfde is als problemen ontkennen, wat vaak gebeurt.
Wat sommige mensen nu doen, is woorden geven aan hun gevoelens van angst. Dat vind ik heel goed, maar het wordt maar al te makkelijk verkocht als een beleidsadvies of opgevat als een aanbeveling om iets tegen te houden wat nu eenmaal gebeurt.