Nu de stofwolken zijn opgetrokken en twee vernederlandste asielkinderen van Armeense komaf in het land van hun dromen mogen blijven, kan het geen kwaad om eens wat te wroeten in de puinhopen.

Regeren is vooruitzien, debiteerde de Franse premier Mendès France ruim een halve eeuw geleden. De oude Le Pen moest kotsen van de man, wat me een mooi compliment lijkt.

Onze eigen premier kan nog geen etmaal vooruitzien. Vrijdag stond hij nog voor draaiende camera’s uit te leggen waarom die kinderen weg moesten, hoe zielig ook, maar op zaterdag mochten ze opeens blijven. Dat Rutte geen aardbevingen kan voorspellen, al moet dat in Groningen tamelijk simpel zijn, alla. Maar dat hij een besluit van zijn eigen kabinet een etmaal van tevoren niet ziet aankomen, mwah.

Die hele afronding van de asielkwestie was één grote klunspartij. Als overheid wil je geen precedentwerking, want dan steken alle overgeslagen kinderpardonners meteen hun vinger op, dus los je de zaak stilletjes achter de schermen op. Stilletjes wil zeggen dat je een lawaaischopper als moeder Hambartsjumian haar zin geeft zodra het lijkt te gaan stormen.

Na al het gedoe rond kinderen als Taida, Jossef, Sahar en Mauro zou je verwachten dat de zieners in Den Haag de asielprocedure hadden weten te bekorten. Maar na Howick en Lili gaat het goedkomen, ik weet het zeker.

Dan de rechters die zich over de kwestie bogen. Dat zijn ook mensen, zeggen sommige Facebookvrienden, waarmee ze maar willen zeggen dat rechterlijke uitspraken subjectief kunnen zijn. Zo is het en dat geldt ook voor de Raad van State, die hoogste bestuursrechter van het land. Nee, zeggen andere Facebookvrienden, wat de Raad van State besluit klopt altijd want daar is het de Raad van State voor. Dus wie met de grootste knots mept, heeft gelijk?

De rechtspraak hangt van elastiekjes en paperclips aan elkaar. Het is een eeuwig project in wording. Dat geldt niet alleen voor de computersystemen van Justitie, maar ook voor de wetgeving. In de grabbelton van regels is het voor een goede advocaat prettig graaien. Maar ook aanklagers en rechters kunnen naar hartelust shoppen en wegwijzers in het juridische labyrint zo neerzetten dat eruit komt wat zij zelf willen.

Wat een cynisch beeld, krijg ik als verwijt. O ja? Ik noem eerst twee uitersten. In Rusland bestaat telefoonrecht: de rechter krijgt een telefoontje van een gezagsdrager die de uitspraak voorschrijft. Het andere uiterste is de computer: je flikkert de feiten erin en er rolt een objectieve uitspraak uit.

Zo zwart-wit is het niet, zelfs niet in Rusland. Maar, zo lees ik op mijn Facebook-tijdlijn, onze overheid is toch zeker te goeder trouw?

Lees Trouw. Onderzoek van deze krant wees onlangs uit dat een aantal ouders tienduizenden euro’s kinderopvangtoeslag moest terugbetalen. Onterecht. Daar konden ze tegen in beroep, maar de Belastingdienst verzweeg dat opzettelijk. U leest het goed: opzettelijk. Informatie hoe mensen de onterechte maatregel ongedaan konden maken, gaf de dienst vervolgens ook niet.

Ik was in de twintig, werkloos en moest solliciteren. Naar een vaste baan zoeken had geen zin, want drie maanden later zou ik in Leiden een universitaire studie beginnen.
„Krijgt u dan een studiebeurs?”, vroeg de sociale dienst in Den Haag.
„Ja”, zei ik.
Mijn uitkering werd meteen stopgezet, want het feit dat ik van een studiebeurs ging leven, bewees dat ik een klaploper was die probeerde onder werken uit te komen. Dat oordeel kreeg ik later zwart op wit onder ogen.

Het afgelopen jaar ben ik bezig geweest een tienjarig familielid van een Russisch weeshuis te redden. Dat is uiteindelijk gelukt, maar diverse overheden hebben bewust geprobeerd spaken in het wiel te steken.

Ik schuif langzaam op naar het kamp van de boze burger. Helaas moet ik toegeven dat Bad Brother bestaat.

________________________________

Reageren kan hier of onder aan deze pagina.