| Deel 1 | Deel 2 | Deel 3 | Deel 4 | Deel 5 | Deel 6 | Deel 7 | Deel 8 | Deel 9 | Deel 10 | Deel 11 | Deutsch  |
Tim, inmiddels 9 jaar, is zijn moeder kwijt aan koning alcohol en krijgt zijn tante als voogd. Probleempje: Tim woont in Moskou en zijn tante woont in een Duits grensdorp. Een Russisch pleegkind mag zomaar niet mee naar het buitenland.
„Eerst moet u in Duitsland uw woning laten inspecteren”, zegt de dame van de Moskouse jeugdzorg.
O jee, stront aan de knikker. Hoe krijg je de Duitsers in beweging? Mijn eerdere ervaringen waren weinig bemoedigend geweest.
Op 12 mei was mijn eega in Moskou aangekomen. Meteen alarm: haar neefje Tim moest naar een kindertehuis. Wij wierpen ons op als voogd. Per mail vroeg ik aan het Jugendamt Kreis Kleve hoe we deze kwestie aan Duitse zijde moesten aanvliegen.
‘Ik ben met vakantie’, mailde de robot van mevrouw K. ‘Voor noodgevallen kunt u terecht bij mevrouw H.’
Een weeshuis lijkt me nogal een noodgeval. Mevrouw H. vond van niet: ‘Wacht maar rustig tot mevrouw K. terug is van vakantie.’
Eind juni. Mevrouw K. is terug van vakantie en mailt terug: ‘Ik kan niets voor u betekenen. Hoogstwaarschijnlijk kan de vreemdelingendienst u verder helpen.’
Nee mevrouw K., in Rusland vragen ze om een inspectie van onze woning hier.
Mevrouw K.: ‘Dan moet u bij mijn collega’s van adoptie zijn.’
Nee mevrouw K., het gaat niet om adoptie, we praten hier over voogdij.
Afdeling adoptie: ‘U moet toch echt bij mevrouw K. zijn. Zij doet uw dorp.’
Zo strandden mijn eerste pogingen om bij het Jugendamt Kreis Kleve zelfs maar informatie los te krijgen. En nu moesten ze gaan meewerken?
„Alstublieft”, zei de jeugdzorgdame in Moskou, „een brief voor onze collega’s in Duitsland.” In de brief een simpel verzoek: zou u de woonomstandigheden ter plaatse willen inspecteren en de voogd uw verslag ter hand willen stellen?
„Ik kom dinsdag langs”, zegt mevrouw K. medio augustus, na ontvangst van het verzoek. „Ik moet het nog wel even met mijn chef kortsluiten.”
Drie dagen later, telefoon: „Mijn chef gaat niet akkoord. Met u doen we geen zaken, alleen met collega’s. Moskou dient rechtstreeks een verzoek aan ons te richten.”
Wacht even. Die brief bevatte een rechtstreeks verzoek op het briefpapier van de Moskouse jeugdzorg. Het verzoek was gericht aan ‘de bevoegde jeugdzorginstantie in de woonplaats van de betrokkene’. Ondertekend door een Moskouse jeugdzorgchef.
Niet goed genoeg, oordeelde mevrouw K. na het gesprek met haar chef. „De brief mag niet via u komen.” Voor het eerst van mijn leven ondervond ik hinder van het feit dat ik geen postduif ben.
„Jeugdzorg Moskou kan het verzoek naar u mailen”, opperde ik.
„Nee, per mail mag niet, wel per fax”, zei mevrouw K.
Op het Moskouse briefpapier staat een faxnummer. Maar helaas, de fax is kapot, geld voor een nieuwe is er niet en komt er niet, net zo min als nieuw briefpapier, want het oude is nog lang niet op.
„De fax in Moskou is stuk. Via de Russische post is zo’n verzoek maanden onderweg. Is er geen mouw aan te passen?”, vroeg ik aan mevrouw K.
„Nee.”
„Kan ik bij u op gesprek komen om een en ander nader uit te leggen?”
„Nee.”
Dan maar zo. Ik vertaal het Russische verzoek in het Duits en mail dat naar Moskou. Daar maakt jeugdzorg een tweetalige brief op, niet gericht aan ‘de bevoegde instantie’, want daarin had het Jugendamt geweigerd zichzelf te herkennen, maar aan Jugendamt Kreis Kleve. Mijn eega neemt de brief in ontvangst en stuurt die met spoed op via DHL à raison van 60 euro. Dankzij track & trace weet ik dat de brief op 29 augustus bij het Jugendamt arriveert, één dag na verzending. Vervolgens is diezelfde brief bij het Jugendamt intern een week onderweg naar het bureau van mevrouw K.
Telefoon. „Ik kom donderdag bij u langs”, zegt mevrouw K., monter als altijd. „Ik heb ook een aantal vragen voor u en uw vrouw.”
„Mijn vrouw is in Moskou. Een voogd kan zomaar niet weg bij zijn pleegkind.”
„Oké, maar ik heb wel een Führungszeugnis van u en uw vrouw nodig.”
Wat nu weer? „Kan ik hier bij de gemeente wel zo’n Verklaring Omtrent het Gedrag voor mijn vrouw aanvragen?”
„Dat weet ik niet.”
„Dat kan niet”, zegt de gemeente. „Dat kunnen mensen alleen zelf doen. Eventueel per post.”
Per post uit Rusland? Daar hebben we het al over gehad. Eerst maar eens kijken hoe je zo’n aanvraag op afstand aanpakt. Wat blijkt? Je downloadt een formulier en laat je handtekening bij het Duitse consulaat legaliseren.
„Kan niet”, zegt het Duitse consulaat in Moskou. „Legaliseren doen we alleen voor Duitsers.”
Dus laat mijn eega haar handtekening door het Nederlandse consulaat in Moskou legaliseren. Maar hoe krijg je dat formulier vervolgens bij het Bundesjustizamt in Bonn? Per mail mag niet. Per post lukt niet of is peperduur. Nood breekt wet. In Moskou scant mijn vrouw de aanvraag, per mail belandt een kopie thuis in Duitsland op mijn computer, ik druk het stuk af en stop het in een envelop naar Bonn. Twee weken later valt het Führungszeugnis op de deurmat. De wereld wil bedrogen worden.
Weken verstrijken na het huisbezoek van mevrouw K. Tsja, ze mag niets doen buiten haar chef om en die kan ze moeilijk te pakken krijgen. Druk druk druk. Of ik wel weet hoe groot het district Kleef is. Ik zoek het op: 300.000 inwoners. De regio Moskou telt 20 miljoen inwoners en daar gaat het wel vlot.
Dan eindelijk groen licht: op donderdag 28 september zal ze het stuk uitsturen.
„Langs welke weg?”
„Per post.”
„Ik heb u zo vaak gezegd: post naar Rusland komt pas na maanden aan. Of nooit. Kijk hier maar eens. Daar staat: als ze u zeggen dat een poststuk zo’n tien dagen onderweg is, maak daar dan maar honderd van. Kunt u het naar Moskou mailen?”
„Mag niet.”
„Kan ik een kopie krijgen?”
„Mag niet.”
„Kunt u het dan met spoed per DHL opsturen? Ik betaal de kosten.”
„Ik zal het mijn chef voorstellen.”
Dat was donderdag. Op dinsdag vertelt mevrouw K. dat de brief via de Deutsche Post verstuurd is. En daarginds dus bij de Russische posterijen terecht zal komen.
Praten met het Jugendamt is vechten tegen de bierkaai. Inmiddels zijn er weer twee weken verstreken. Waar is de brief waarvan het lot van de kleine Tim afhangt? Wie het weet, krijgt een olifant.
| Deel 1 | Deel 2 | Deel 3 | Deel 4 | Deel 5 | Deel 6 | Deel 7 | Deel 8 | Deel 9 | Deel 10 | Deel 11 | Deutsch |
_______________________
Reageren kan hier.