Tag archieven: onderwijs2032

Wipwap

rob rond„Wat ik niet weet, dat zoek ik wel op.”
Prima! Maar als je nou niet weet dat je iets niet weet?
„Hoe bedoel je?”
Wat weet jij van de reuzenkoeskoes?
„Nooit van gehoord.”
Wist jij dat je niets wist van de reuzenkoeskoes?
„Nee.”
Nou, dan wist je niet dat je het niet wist. En dan kun je het ook niet opzoeken.
„Flauw zeg. Maar wat is een reuzenkoeskoes?”
Zoek maar op, daar ben je toch zo’n kei in?

Het is weer zover. Iemand heeft het licht gezien in het onderwijs. Dat licht heeft een naam: Onderwijs2032. Er is een platform dat in december de staatssecretaris adviseert. Een van de hoofdlijnen: minder nadruk op kennis, meer aandacht voor persoonlijke en sociale ontwikkeling.

Kan ook een samenleving lijden aan alzheimer? Eind vorige eeuw kregen we het nieuwe leren en het studiehuis. Vakkennis is niet echt belangrijk, vond men toen, want die is na drie jaar verouderd. Dat lees ik in een kritische column van Jan Paalman uit een Gelderlander van 2005. Ook: ‘Het gaat niet om wát je leert, maar hóé je het leert. De leerling moet zelfstandig kennis vergaren.’

Zelfs de minister zag in 2005 dat het niet goed ging. Maria van der Hoeven: „Leren leren is niet meer genoeg, er moet potdomme ook kennis worden overgedragen.” Toen ze tot dat heldere inzicht kwam, zat ze al drie jaar op haar stoel.

Zeg eens, hoeveel naamvallen heeft het Duits?
„Watte? Naamvallen? Even opzoeken.”

Ook zo’n fantastisch ‘nieuw’ inzicht van Platform Onderwijs2032 is Engelse les voor peuters vanaf groep 1. Te geven door de juf. Steenkolenuitspraak verzekerd.

Er is in het onderwijs überhaupt iets mis met het inzicht in de taalgevoeligheid van kinderen. Zie de krampachtigheid rond taalachterstand bij kinderen van immigranten. Geachte onderwijskundigen, toen Ahmed Aboutaleb op zijn vijftiende vanuit Marokko naar Nederland kwam, had hij hier een taalachterstand. De bijna blinde worstelaar Ahmad Queleich Khany kwam op zijn achttiende uit Iran naar Nederland. Hij heet nu Sander Terphuis, is Nederlands jurist en prominent PvdA-lid.

Wil je iets doen aan het taalniveau van immigrantenkindertjes, dan zou je het niveau van hun ouders moeten opkrikken. Dat is onhaalbaar en erover praten is geenszins policor.

Dat van die taal weet ik uit eigen ervaring. Mijn jongste zoon gebruikte voor zijn tweede verjaardag woorden als ‘waarschijnlijk’ en ‘accuraat’. In het Russisch, want we woonden tot 1994 in Moskou en thuis is de voertaal nog steeds Russisch. Hij en de andere kinderen hadden nul kennis van het Nederlands, wat op school in Nijmegen niet tot problemen leidde.

Diezelfde zoon sprak op zijn vierde vloeiend Engels. Geleerd van Cartoon Network. In die tijd werden tekenfilms op de Nederlandse tv nog niet nagesynchroniseerd. Hint, hint!

Op een dag viel in de auto bij een gesprek met mijn echtgenote – in het Russisch –  het woord ‘seks’.
„Ik weet wat dat is, seks”, riep mijn zoontje vanaf de achterbank, „dat is zes in het Engels.”

Toen hij op zijn tiende in Duitsland naar school ging, zei zijn lerares Engels: „Er spricht recht gut englisch.” Duits sprak hij binnen een paar maanden op het niveau van zijn klasgenoten. Dat alles was niet het resultaat van onderwijskundig gesleutel.

Uit de oprisping die Onderwijs2032 heet, kun je een aantal dingen opmaken. Ten eerste zien we de wipwap weer aan het werk. Nieuwkomers in het onderwijs kunnen niet profiteren van enig maatschappelijk geheugen. Ook een oude rot, de socioloog en oud-SCP-directeur Paul Schnabel, nu voorzitter van Platform Onderwijs2032, blijkt weinig standvastig. Dus over tien jaar, als de balans wordt opgemaakt, schrijft iemand weer een column als deze, net als Jan Paalman voor mij. Na de zoveelste wip volgt dan de zoveelste wap.

_________________________________

Reageren kan hier.