Zekerheid is de aartsvijand van het geloof. Om maar meteen de grootste koe bij de horens te vatten: je kunt niet in God geloven als je zeker weet dat Hij bestaat. Hetzelfde geldt voor de duivel. Die laatste kijkt wel uit om zich te vertonen. Als hij dat doet, ben je ook zeker van het bestaan van de andere helft van het illustere duo. En ons opperwezen wil dat niet. Die geeft de voorkeur aan verstoppertje spelen. Zijn echtgenote Asjera houdt Hij ook liefst voor ons verborgen. De samenstellers van de Statenbijbel hebben haar naam braaf buiten het boek gehouden.

Moslims willen die zekerheid over Allah ook niet. Stel je de ellende van de sjiieten eens voor als de soennieten gelijk hebben. En omgekeerd. En het gelijk van de christenen is al helemaal onbestaanbaar. Juist het gebrek aan zekerheid is een prachtig wapen. Dankzij het geloof kan iedereen prat gaan op zijn eigen gelijk. ‘Onze God is de beste.’

Het omgekeerde geldt ook: geloof is de aartsvijand van de zekerheid. Dat valt heel mooi af te lezen aan de reacties van de gemiddelde complotdenker. Weiger je te geloven dat de CIA achter de aanslagen van nine-eleven zat? „Slaap maar lekker verder”, is ongeveer het mildste wat je kunt verwachten. ‘Trol’, zo noemde een Facebookvriend mij, insinuerend dat ik voor de CIA of de AIVD werkte. Ik heb hem daarop van mijn vriendschap verlost.

Een muzikant loosde mij juist, omdat ik weigerde zoals hij Amerika als bron van alle ellende te zien. En zo ben ik nog wat vrienden kwijtgeraakt die ik kennelijk dodelijk had beledigd omdat ik hun paranoïde visie op de wereld niet deelde. Waarbij je je natuurlijk kunt afvragen of iemand die je kwijtraakt ooit een vriend was.

Nooit had ik vermoed hoeveel  mensen in al die onzin geloven zonder de sociale media, die het vuurtje ook aanwakkeren. Ik had dan nooit geweten hoe kennis omtrent het succes van huis-tuin-en-keukenmiddeltjes tegen kanker, zoals honing, door een congsi van farmaceuten en medici van het publiek wordt weggehouden, bang als die graaiers zijn dat dat ze dan de riante inkomsten van hun medicijnen gaan mislopen. Of hoe op de achtergrond vrijmetselaars en de Illuminati aan de touwtjes trekken. Zelfs Hitler werkte met die lui samen. Hoe de aanslagen in Parijs een valsevlagoperatie waren van de Franse regering. En de schutters in het Amerikaanse San Bernadino hun actie ook niet zomaar uitvoerden. Daar zaten lieden achter die de moslims in diskrediet willen brengen. Of mensen die wapens aan banden willen leggen. Kies maar uit.

Lachen toch, al die aluhoedjes? Een ex-collega die bij mijn oude krant werkte, kan er de humor wel van inzien, meldde ze via Facebook. Toch vallen er fenomenen waar te nemen die minder op de lachspieren werken. Zoals het postmodern opkloppen van paranoia, als een soort nieuw opium van het volk, waartoe de Russische media zich laten aansporen vanuit het Kremlin. Waarbij zo veel versies van de MH17-ramp de wereld in worden gestuurd dat Poetin zijn favoriete variant nóg gemakkelijker aan het eigen volk kan slijten. Welke variant dat is, staat nog niet vast, op één element na: Rusland is onschuldig.

„Mensen geloven wat je hun vertelt”, zegt in de film ‘Catch me if you can’ hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio als de zwendelaar Frank Abagnale. Afgelopen week hoorde ik Erik ‘Spinvis’ de Jong op de radio vertellen hoe hij kan zwabberen als hij eerst iemand overtuigend een standpunt hoort verdedigen en later iemand anders juist het tegenovergestelde standpunt. Begrijpelijk. Je kunt niet overal expert in zijn.

Complotdenkers grossieren in onzinwebsites. Tegengas krijgen ze te weinig. Ik ga ook maar eens wat tegensputteren. Er staat nog maar één verhaal op mijn nieuwe site Lekkâh, maar de komende weken ga ik er eens flink tegenaan. Doorwrochte bijdragen van lezers zijn welkom. Als de inhoud maar van redelijk falsificeerbaar gehalte is. Kom je aan met witte zwanen alsof zwarte niet bestaan? Ja, lekkâh!

_________________________________

Reageren kan hier.