Afgelopen zondag was onze trouwdag.

Ik besloot – zoals aangekondigd – de Klimaatmars te lopen en Levensgezel L. besloot iets leuks te gaan doen met onze kleinzoon van twaalf. De reden voor mij was om nou eens uit mijn linkse lethargische loomheid te herrijzen. Valt niet mee nu ik ouder word en er was bovendien zeldzaam rotweer voorspeld.

Maar de meest op de bank terugdrukkende tegenwind was toch wel de zin over de zin: heeft demonstreren zin?

De anti-ideologische no-nonsensepolitiek vanaf de jaren tachtig heeft ervoor gezorgd dat voorloper Nederland op milieugebied gelijke pas ging houden met het buitenland. Of te wel dat Nederland de pas zó inhield dat we nu zelfs achterlopen, om het maar eens even no-nonsense te formuleren. Terwijl het consumentisme zich wél doorontwikkelde.

Bij de bestudering van onderzoeks-publicaties van 29.000 wetenschappers bleek in 97,1 procent daarvan aangetoond dat de consumerende mens een grote rol speelt in de opwarming van de aarde.

Die aarde draait wel door.

Maar nu er een verband wordt gelegd tussen consumptie (leuk voor de mensen) en klimaatverandering (niet zo leuk voor de mensen) hebben we de poppetjes aan het dansen in een toch ook wel weer vermakelijk stukje theater.

Komen eerst op: de ha-ha-niks-aan-de-hand-milieu-is-een-linkse-hobby-poppetjes. Zo eentje is nu ergens president en ik ben blij dat ik daar niet woon.

Entree de mij-wordt-nooit-iets-gevraagd-en-ik-ben-ook-een-wetenschapper-poppetjes die zich kennelijk gepasseerd voelen bij bovengenoemd onderzoek. Zo eentje zit nu in de Tweede Kamer het door hem zo geminachte partijkartel te doorbreken. Met een nieuwe partij. Geheel cultureel verantwoord bespeelt hij op zijn werkkamer aldaar de vleugel en roept hij af en toe iets in het Latijn. En dat het niet waar is, van die 97,1 procent.

Dan komen op: de paniek-poppetjes met de wervende leuze ‘het-is-eigenlijk-al-te-laat!’

Zo eentje schrijft boeken met titels als ‘Dit kan niet waar zijn’. Een prima boek over de wantoestanden in de financiële wereld overigens, maar de titel geeft al aan dat de schrijver een paniekvogel is, ook als hij schrijft over het klimaat.

Tussen iedereen door op het podium lopen de vingerwijzer-poppetjes. Die komen op van twee tegenovergestelde kanten. Enerzijds de ha-ha-niks-aan-de-hand-poppetjes omdat het zo leuk is te zeiken over inconsequent gedrag (hypocrisie genoemd) bij wereldverbeteraars, anderzijds de strenge exemplaren van diezelfde wereldverbeteraars. Als ouderlingen van een kerk lopen ze iedereen hardop hun zonden in te peperen.

Nou en dan loop ik daar ook nog een beetje het straatpodium op te gaan met een paar anderen: de-alles-goed-en-wel-maar-nu-ga-ik-iets-doen-poppetjes.

En wie kom je dan tegen in Amsterdam? Je kleinzoon van twaalf die zijn moeder en opa had meegenomen.

Gewoon-een-hartstikke-lief-poppetje.