Hoe kon het toch dat hij zo succesvol was als zwendelaar? Frank Abagnale: „Mensen geloven wat je hun vertelt.” Abagnale draaide de bak in, maar de FBI kon niet om zijn talent heen en trok hem aan als adviseur. In de film ‘Catch me if you can’ speelt Leonardo DiCaprio deze meesteroplichter. Een aanrader.

„Ik heb een jonge jongen thuis”, zegt een vrouw op de Nederlandse tv, „die is 21 en krijgt geen werk. En hun krijgen over vier maanden straks werk.” ‘Hun’ zijn asielzoekers. Hoe de vrouw dit weet? „Dat heb gestaan op Facebook.”

Er zijn geen dieven meer, de mensen stelen zelf. Er zijn geen zangers meer, de mensen zingen zelf. En er zijn geen journalisten meer, de mensen schrijven zelf.

Hoe kan het toch dat de reguliere oftewel mainstream media, kortweg MSM, weigeren te melden dat de Illuminati bezig zijn een Nieuwe Wereldorde te stichten waarin iedereen slaaf wordt? In het complot zitten de Rothschilds, Bilderbergers, vrijmetselaars en nog veel meer onverlaten. Dit kan maar één ding betekenen: de MSM zitten in het complot.
Tot zover de aluhoedjes.

‘Je baas zal tevreden over je zijn’, schreef een lezer ooit na een analytisch stuk over de MH17-ramp waarin ik de Russen aanwees als meest waarschijnlijke dader.
Baas? Wie dan? Mijn hoofdredacteur? Mark Rutte? De CIA? Mijn vrouw?

Journalisten maken deel uit van ‘de elite’, samen met politici, rechters, advocaten en horden deskundigen. De elite – of beter: elites, ja ja, het zijn er heel wat – zijn bezig zich al graaiend te verrijken ten koste van het volk.

Kom kom, hoor ik u denken, nou niet overdrijven. Zo lichtgelovig zijn mensen niet.
Hoezo overdrijven? Trump!

En de media? Zijn die dan eerlijk?

Even een duik in het verleden. Toen ik in mijn dertigste levensjaar per nachttrein vanuit Polen arriveerde in de Sovjet-stad Brest en de grenswacht in mijn koffer een Volkskrant ontwaarde, vroeg hij: „Waarvan is deze krant het orgaan?” Ik had geen idee waarover hij het had. En toen ik antwoordde dat de krant nergens een orgaan van was, maar het product van een commerciële uitgeverij, had die officier op zijn beurt geen idee waar ik het over had.

In die tijd stond op een Moskous flatgebouw in gigantische letters een leuze van Lenin: ’De krant is niet alleen een collectieve propagandist en een collectieve agitator, maar ook een collectieve organisator.’ Ik dacht: en nieuws, hoe zit het daarmee?

In Nederland was Het Vrije Volk een PvdA-krant. De Waarheid was het orgaan van de communisten. En sommige bladen hadden een confessioneel tintje. Hier kun je dus van ‘organen’ spreken.

Die partijdige Nederlandse organen bakten het zelden zo bruin als de Sovjet-media. ‘Vremja’, het hoofdjournaal van de Sovjet-Unie, liet avond aan avond maaidorsers zien die steevast meer graan oogstten dan gisteren. Fabrieken haalden met hun productie het vijfjarenplan niet alleen, maar gingen er zelfs overheen — duizelingwekkend waren de successen. Tegelijk stonden mensen in de rij als er eens een keer wc-papier te koop was. Of mayonaise. Of bananen. Wilde je een Lada of een andere sneue Sovjet-auto kopen, dan moest je jaren van tevoren intekenen.

„Geen vis?”, vraagt in Moskou een koper, starend naar een lege vitrine.
„Nee, wij hebben geen vlees”, zegt de verkoopster. „Geen vis, dat is aan de overkant.”
Met zulke mopjes sloegen de Russen zich door de successen van het Sovjet-systeem heen.

Intussen zadelden de Sovjets mij, correspondent voor onpartijdige Nederlandse MSM, met een reëel probleem op. Hoe kon ik het leven op mijn standplaats zo beschrijven dat de lezers me nog zouden geloven? Om mijn doel niet voorbij te schieten zwakte ik de kommer en kwel in het Sovjet-paradijs enigszins af.

Dat afzwakken werd een mislukking. „Je bent te zwartgallig”, vond een hoofdredacteur in Deventer, „niet realistisch.” De Russen lustten mijn stukken al helemaal niet en dus zetten ze mij, belasteraar van het weergaloze communistische experiment, in 1986 met gezin en al op de trein naar Hoek van Holland. Enkele reis. Deze week nog kreeg ik een reprimande van Facebook-leden die mijn opgebiechte afzwakking betitelden als ‘aanmatigend’. Wie dacht ik wel niet dat ik was? Mijn beweegredenen, waarover die critici niet konden oordelen, lagen buiten hun voorstellingsvermogen. Tja, mensen kunnen niet buiten hun eigen hoofd denken. De ‘unknown unknowns’ van Donald Rumsfeld hadden ze kennelijk niet meegekregen.

De nieuwsconsument haalt het nieuws graag bij bronnen die zijn denkbeelden bevestigen. Vind je politici Pinokkio’s? Welkom bij GeenStijl. Er zijn meer van dat soort websites, maar ik gun ze hier geen link.

De waarheid is ook maar een mening, hoor je sommige media beweren. Postmodernisme is in. Russia Today (RT) en Spoetnik, beide Russisch, zijn erom beroemd. Neem de talloze versies over de MH17 waar ze mee kwamen, haaks op elkaar en allemaal even juist. Wat maakt het uit? Niemand is toch objectief?

Klopt. Probeer maar eens objectief te zijn als je een ongelukkige jeugd hebt gehad. Als je in de Haagse Schilderswijk bent opgegroeid. Als je de profeet Mohammed, Jezus Christus of opa Lenin met de paplepel kreeg ingegoten.

Staat objectiviteit dus bij het oud vuil? Gelukkig niet. De meeste oude media streven ernaar. Dat streven maakt het verschil.

Tegenpool daarvan zijn, naast RT en Spoetnik, bijvoorbeeld Fox News en Breitbart, die een vals wereldbeeld opdringen. Twee voorbeelden. Fox News steunt de olie-industrie en is daarom tegen groene energie. Kop: ‘VS ongeschikt voor zonne-energie want minder zonnig dan Duitsland.’ Kop op de Trumpgetrouwe website Breitbart: ‘Anticonceptie maakt vrouwen onaantrekkelijk en gestoord.’

Er is er een derde categorie: de redelijken. Ogenschijnlijk neutraal stappen zij door de wereld en ogenschijnlijk neutraal geven ze door wat zij horen en zien. Onder andere het NOS Journaal vindt dat het zo moet. Als Trump beweert dat zijn inauguratie meer publiek trok dan ooit, vindt hoofdredacteur Marcel Gelauff het niet netjes om deze leugen als feit te bestempelen.

Afgelopen week berichtte het AD over een Vlaamse pater in Syrië die Assad en Poetin bedankte voor het redden van zijn leven. De pater zegt dat niet het volk tegen president Assad in opstand kwam, maar dat er sprake was van buitenlandse agitatoren. De journalist laat dat onweersproken. De pater zegt dat de Amerikanen en hun bondgenoten het land te gronde willen richten. ‘U begrijpt dat uw analyse controversieel is en op veel kritiek stuit?’, vraagt de journalist. Daar moet de lezer het mee doen.

Op Facebook reageren mensen die blij zijn met dit ‘eerlijke verhaal’. Vergelijk het eens met dit Wikipedia-lemma, suggereerde ik. Reactie: Wikipedia is onbetrouwbaar.

Wikipedia heet onbetrouwbaar en de ruim 900 voetnoten zijn dat kennelijk ook. Wat valt op? Het AD-artikel over de pater, waarin het Westen ervan langs krijgt en Rusland wordt geprezen, trekt vooral ‘likes’  van Poetin-fans, onder wie nogal wat Russen.

Het pro-Poetinkamp is niet te beïnvloeden. De gemiddelde lezer zit niet in dat kamp, maar is wel een leek die voor de vorming van zijn wereldbeeld aangewezen is op de media. De ‘redelijke’ journalist die in zijn streven naar objectiviteit de lezer of kijker laat bungelen door geen kader te verschaffen, slaat de plank mis en zit goed fout. En eh… Bedankt namens Poetin en de populistische politici die her en der in de startblokken staan.

________________________________

Reageren kan hier.