Ik ken ze hoor, die egotrippers die – zonder antenne voor eventueel ongemak bij de begeerde partij – hun status gebruiken om romantisch aan hun trekken te komen.

De ervaring leert dat het er in de praktijk zelden van komt om zelfbewust ‘wegwezen, zak!’ te roepen en het gedrag van de hitsige held gewoon te melden bij een bevoegde instantie. Ongeloof, zelfverwijt en angst voor bagatellisering zijn grote hobbels.

De #metoo-beweging opent inmiddels heel wat verborgen archieven, met gevoelige gevolgen voor bovengenoemde romantici. Het is inderdaad ‘wegwezen’ nu, maar dan grondig: weg reputatie, weg baan.

Weg probleem? Mwah…

Toen enkele maanden geleden Daniele Gatti zonder mankeren ontslagen werd als dirigent van het Koninklijk Concertgebouworkest, dacht ik opeens: ik mis iets.

Behalve Gatti, die de directie van het orkest voerde, heb je toch ook lui die de directie van de organisatie voeren?

Nou, aan die kant mis ik dus iets.

Want het ging in Amsterdam zoals overal in de wereld: de omgeving weet niet hoe gauw ze zich moet distantiëren van de zondaar. En dan is daarmee de kous af, jammer van het openbare schavot, maar we konden niet anders.

Echt?

Want was er geen vertrouwenspersoon of klachtenloket? Zo nee, moet zoiets dan niet als de donder worden ingesteld? En zo ja, waarom gingen de getroffen orkestleden – die zich pas later aansloten bij de twee zangeressen uit de VS – daar dan niet meteen naar toe? Functioneert zo’n loket dan wel naar behoren?

En moet dáárover dan geen opening van zaken worden gegeven?

Want dit ging wel erg snel, meisjes en jongens van de directie. Of jullie niet wisten hoe vlug je een gloeiendhete bitterbal moesten uitspugen.

Ik zie boter op hoofden van organisaties, overal ter wereld trouwens.

Zolang die daar blijft zitten, blijf je publiekelijk hete ballen uitspugen en handen in onschuld wassen.

En daar schieten we geen bal/zak/fluit mee op.