Maandelijks archief: januari 2018

Bizarre dingen (5)

Deel 1 | Deel 2 |  Deel 3 Deel 4Deel  5 |  Deel 6Deel 7Deel  8 | Deel  9 Deel  10 | Deel  11 |

Mag Tim bij zijn pleegmoeder in Duitsland komen wonen? Dat is de grote vraag. Op 5 december ging Tim mee naar de Duitse ambassade in Moskou om een visum aan te vragen.

„Als ik me nou heel goed gedraag”, zei de negenjarige jongen, „dan vinden de Duitsers me misschien zo aardig dat we meteen door naar Duitsland mogen. Kan dat?”

Nee. Op de bevestiging van de aanvraag staat dat we acht tot twaalf weken moeten wachten. Een medewerkster van de ambassade had eerder zes tot acht weken genoemd.

Intussen voorzie ik het volgende nachtmerriescenario. Tim komt naar Duitsland, gaat naar school in Nederland, waar zich het sociale en economische leven van veel Nederlandse grensbewoners afspeelt, ook dat van ons, hij wordt achttien jaar en op zijn verjaardag landt er een brief op de deurmat: ‘Beste Tim, hartelijk gefeliciteerd, nu ben je volwassen en moet je terug naar Rusland.’

Niets erop tegen dat Tim naar Rusland teruggaat als hij dat zelf wil, maar geen vertrek onder dwang zoals dreigde voor Mauro.

Hoe voorkom je dat? Door de jongen te adopteren. Dus wij naar een Nederlandse advocaat. Die geeft ons drie opties.

Optie 1: een interlandelijke adoptie tussen ons woonland Duitsland en Tims woonland Rusland. Dat zou heel lang gaan duren terwijl wij een onzekere strijd aan moeten met de bureaucratie van twee tegenstribbelende landen en Tim intussen in Moskou moet blijven. Nee, dank u.

Optie 2: niet Tim komt naar Duitsland, maar mijn eega remigreert naar Rusland. Als een vast in Rusland woonachtige Nederlandse paspoorthouder een kind adopteert dat eveneens in Rusland woont, is sprake van een voor Nederland geldige adoptie. Voorwaarde: mijn eega moet op allerlei manieren aantonen dat ze ook echt in Rusland woont, met bankafschriften voor boodschappen die ze daar doet, een Russische ziektekostenverzekering, abonnementen en wat al niet meer.

Optie 3: de pleegzoon komt naar Duitsland en na een jaar kun je als Nederlander in Duitsland in Den Haag een Nederlandse adoptieprocedure starten. Voorwaarde: je kunt aantonen dat het kind legaal in Duitsland woont, dat je het een jaar lang in je gezin hebt verzorgd en dat je sociale en economische leven zich in Nederland afspeelt. Duur van de procedure: circa twee jaar. Kosten: ten minste 4.000 euro voor advocaat, vertalingen, gerechtskosten en meer. Nog een voorwaarde: de biologische moeder – de zuster van mijn vrouw – zal worden opgeroepen om voor de Nederlandse rechter haar zegje te doen.

„Krijgt ze daarvoor van Nederland een visum?”, vraag ik.

„Waarschijnlijk niet”, zegt de advocaat.

„Dus Nederland zegt: je moet komen, maar je komt er niet in?”

„Kan goed. Zulke bizarre dingen doen ze.”

„Kunnen we voor die adoptie dan niet beter naar Nederland verhuizen?”, opper ik.

„O nee, dan moet je voldoen aan die afschuwelijke adoptieregels van Nederland. Dan ga je een traject van vijf jaar in. Bovendien zijn jullie te oud. Geen land lastiger dan Nederland met adoptie. Voor een Nederlander die in het buitenland woont, gelden die regels niet. Blijf maar lekker in Duitsland wonen. Het zal me trouwens benieuwen of jullie pleegzoon dat Duitse visum krijgt. In Nederland zou dat niet lukken.”

Dat begrijp ik niet. De IND meldt op zijn website dat een tante een neefje mag laten overkomen.

„De IND stelt als voorwaarde dat het kind in het land van herkomst geen aanvaardbare toekomst heeft. Een ambtenaar zal namens de minister oordelen dat de toekomst van jullie pleegkind in Rusland aanvaardbaar is.”

„Aanvaardbaar? Een weeshuis?”

„Lees het verhaal maar van Ariane.”

De tante van Ariane woont in Nederland en heeft een Nederlands paspoort. Ariane woont in Congo, haar vader overlijdt, haar moeder zit in een psychiatrische inrichting. Het kind leidt een zwervend bestaan en haalt haar eten uit vuilnisbakken. De tante wil haar nichtje naar Nederland halen. Reactie van de IND: er is voor het kind in het land van herkomst geen sprake van een onaanvaardbare toekomst.

De IND gaat niet uit van de Nederlandse situatie, maar van de toestand in het land van herkomst. Dus als het in Congo normaal is dat verweesde kinderen uit een vuilnisbak eten, dan kan Ariane gewoon daar blijven. Als Tim in zo’n afschuwelijk Russisch weeshuis belandt, is er niks aan de hand, want dat is in Rusland heel gewoon. Geen Nederlands visum.

„Die regel voor tante en neef is een dode letter”, zegt de advocaat.

Ik bel de IND. „Die voorwaarde bestaat inderdaad”, bevestigt een medewerker.

De onzekerheid heeft toegeslagen. Krijgt Tim zijn Duitse visum wel? Hoe dan ook, wij laten hem niet in de steek. Als het kind niet naar ons mag komen, gaan wij naar het kind.

(Wordt vervolgd)

Deel 1 | Deel 2 |  Deel 3 Deel 4Deel  5 |  Deel 6Deel 7Deel  8 | Deel  9 Deel  10 | Deel  11 |

 

________________________________

Reageren kan hier.